________________
३७
उपदेशतरंगिणी.
वली विक्रमराजानी कथा कहे. विक्रमादित्यराजाए सुवर्णपुरुषना प्रसादथी पृथ्वीपरना मनुप्योने सुवर्ण पीने तेजेने करजरहित करेला ने, अने हजुसुधि पण तेथी तेनो संवत्सर चाले . एक दहाडो ते विक्रमादित्य राजा हाथीपर बेसी मार्गे जता हता, तेवामां जमीनपर वेराएला केटलाक चोखाना दाणा तेनी दृष्टिए पड्या, तेथी हाथीपरथी उतरीने ते चोखाना दाणाने तेणे मस्तके धर्या. ते वखते अनाधिष्ठायिका लक्ष्मी देवीए प्रसन्न अश् प्रत्यद श्रश्ने तेने कडं के, हे विक्रमादित्य राजा! तमो मारी पासे वरदान मागो? त्यारे लोकोपर अनुकंपावाला विक्रमराजाए तेणीने कयु के, हे लक्ष्मी देवी ! तमो मने एवं वरदान आपो के, आ मालव देशमां कदीपण मुकाल पडे नहीं. त्यारे देवीए पण ते वरदान तेने आप्यु. अने तेथी आजदनसुधि पण मालवा देशमां काल पडतो नथी. कां ने के, दयायुक्त मन आरोग्यताने नजदीक करे , प्रशंसा वधारे , संसाररूपी समुथी तारे , आयुष्य विस्तारे बे, शरीरने सुंदर करे , गोत्रनी वृद्धि करे , धनने वधारे , तथा बलनी पण वृद्धि करे .
हवे चोथा उचितदाननुं स्वरूप कहे. अवसर आव्ये ते योग्य परोणाने, देवगुरूना समागम वखते, मंदिर चणाववा समये, प्रतिमानी प्रतिष्ठा करावती वेलाए, वधामणी आपनारने, अथवा काव्य, कथा आदिक संचलावनार उत्तम कवि आदिकने दानापवं, ते उचितदान कहेवाय .
हवे ते उचितदानपर कुंलकारनी कथा कहे. पाटलिपुत्र नामना नगरमां पंकप्रिय नामनो एक कुंजार वसतो हतो. पण ते कोश्क कारणे इर्षाथी ते नगर तजीने वनमां जश् एक मोटा तलावनी पालपर कुंपडी बांधीने रह्यो हतो. एक दहाडो अवली चालना घोडाथी खेंचाएखो नरवाहन राजा त्यां
