________________
१५६
उपदेशतरंगिणी. पण पुष्पो आपवानी विधिने नहीं जाणवाथी ते बीजां बीजां पुष्पो आपवा लाग्यो. ते जोर पेथडे पाचं वालीने जोयु, तो रा. जाने जोया; तेज वखते ते उन्नो श्रवा जतो हतो, पण सिझराजे तेनो हाथ कालीने तेने बेसाडी दीधो, अने देवपूजामां तेनुं एकाग्रपणुं जोश्ने खुशी थइ कहेवा लाग्यो के, हे पेथडशाह ! हुँ तमोने बोलावं ते वखते जो तमो जिनपूजामां हो तो तमारे आवq नहीं. एम कहीने राजा पोताने स्थानके गयो. एवी रीते एकाग्र चित्तथी त्रिकाल देवपूजन करवू. . स्वर्गस्तस्य गृहांगणं सहचरी साम्राज्यलक्ष्मीः शुन्ना सौन्नाग्यादिगुणावलिविलसति स्वैरं वपुर्वेश्मनि ॥ संसारः सुतरः शिवं करतलकोडे लुग्न्यंजसा यः श्रधान्जरजाजनं जिनपतेः पूजां विधत्ते जनः ॥१॥
अर्थ- श्रधाना समूहनो नाजनरूप एवो जे माणस श्री जिनेश्वर प्रनुनी पूजा करे , तेने स्वर्ग तो घरना प्रांगणांरूप थाय ने, मनोहर एवी राज्यलक्ष्मी तो तेनी सोबतण थाय ने. तेम तेना शरीररूपी घरमां सौलाग्यादिक गुणोनी श्रेणि विलास करे , संसार सुखेथी तराय ने, अने मोद तो तुरत तेनी हथेसीमां आवीने रहेजे. (तेपर दृष्टांत कहे.) . .
देवपाल नामे कोश्क गोवाल गायोने वनमां चरावतो हतो. एक दहाडो नदीनी पडी गएली लेखडमां तेणे एक जिनप्रतिमा जोइ. पठी तेणे वनमांज एक कुंपडी बांधीने तेमां ते प्रतिमाने तेणे स्थापन करी, अने एवो अनिग्रह लीधो के, आ प्रतिमानी पूजा कयो विना हुँ जोजन करीश नहीं. एवी रीते हमेशां ते प्रतिमाने ते पूजवा लाग्यो. एक दहाडो नदीमां पूर आव्यु, अने ते पूर सात दिवसोसुधि रह्यु, अने तेथी ते देवपालने सात जपवासो थया. आग्मे दिवसे पूजा करीने तेणे जोजन कयु, तेनी
