________________
उपदेशतरंगिणी.
१४५ मणसा होश् चनत्थं, फलं नहिअस्स संनव॥ गवणस्सय पारंन्ने, होइ फलं अहमोवासो॥१॥ गमणे दसमं तु नवे, तहेव उवालसमं गए किंचि॥ मज्जे पकुववासो, मासोवासं च दिशेणं ॥२॥ संपतो जिबनवणे, पाव उम्मासियं फलं पुरिसो॥ संवरियं तु फलं, बारंमिय संविउ लहश् ॥३॥ पायखणेण पावश, वरिससयफलं त जिणे महिए॥ पावश् वरिससहस्सं, अणंतपुरणं जिणे थुणीए॥४॥
अर्थ- जिनमंदिर प्रते जवानी मनमां श्ला करवाथी एक उपवास,, त्यां जवाने उपवाथी बन्नु, जवानी तैयारी करतां श्र
मर्नु, जतां थकां दश उपवासमुं, थोमुक चालवाथी बार उपवास,, मध्य लागे पहोंचवाथी पक्षोपवासमुं, जिनमंदिर जोवाथी मासोपवास, जिननुवनपासे पहोंच्याथी मासीनू, जिनमंदिरना घारमा गयाथी वरसीतपर्नु, जिनेश्वरप्रजुने जोवाथी सो वर्षना उपवासजें, जिनेश्वरप्रजुने पूजवाथी एक हजार वर्षांना उपवास,, तथा जिनेश्वर प्रनुनी स्तुति करवायी अनंत उपवासोनुं पुण्य थाय .
जेम रावण राजाए अष्टापद पर्वतपर जरत राजाए बंधावेलां जिनमंदिरमा श्री शषनदेव प्रजुनी पूजा करीने, पोतानी मंदोदरी आदिक शोल हजार राणी सहित नृत्य करवा मांड्यु हतुं, अने ते समये वीणानो तार त्रुटी जवाथी, जिनगुणना गायनना रंगमां नंग पडवाना डरथी पोताना शरीरनी नस त्रोमीने पण तेवी रीतनी जिननक्तिथी तेणे तीर्थकर गोत्र कर्म बांध्यु हतुं अने तेथी ते महाविदेह देत्रमा तीर्थकर थशे. एम विचारि बीजाउँए पण जिनपूजा माटे उद्यम करवो.
