________________
उपदेशतरंगिणी.
१३३ नेक गुणोनुं स्थानक , एम विचारीने आ लाग्यवान संघनी पूजाविधि करवी. यन्नक्तेः फलमर्हदादिपदवी मुख्यं कृषेः शस्यवत् चक्रिवत्रिदशेस्तादि तृणवत प्रासंगिकं गीयते ॥ शक्तिं यन्महिमस्तुतौ न दधते वाचोऽपि वाचस्पतेः संघः सोऽघहरः पुनातु चरणन्यासैः सतां मंदिरम॥१॥ ___ अर्थ- खेतीमांथी जेम धान्य, तेम जे संघनी नक्तिनुं मुख्य फल अरिहंतादिकनी पदवी ने, तथा चक्रीपणुं अने इंजपणुं तो खेतरमां उगतां घासनी पेठे प्रासंगिक , वली जे संघना माहात्म्यनी स्तुति करवामाटे बृहस्पतिनी वाणी पण समर्थ नथी, एवो पापोने हरनारो ते संघ पोताना चरणन्यासोथी सजानोनां घरने पवित्र करो ?
हवे ते संघवात्सट्यपर दृष्टांत आपे ले. एक दहाडो श्री हेमचंजाचार्य शाकंजरी नगरीमां पधार्या ते नगरमां एक धनाशा नामे निर्धन श्रावक रहेतो हतो. तेणे पोताने शीयालामा उढवामाटे, पोतानी स्त्रीने हाथे सुतर कंतावीने तेनो एक जाडो चोफाल बनान्यो हतो, पण नाव आववाथी तेणे ते चोफाल श्री हेमचंजसूरिजीने वोराव्यो. पठी ज्यारे ते हे. मचंत्राचार्य पाटणमां पधार्या त्यारे कुमारपालादिक बहोतेर राजाउँ तथा कुबेर आदि अढार हजार श्रावको पोतपोतानी शझिसहित तेमनी सामे आव्या. ते वखते आचार्यजीए पोताना शरीरपर तेज जाडो पाणकोरांनो चोफाल उढ्यो हतो. ते जो कुमारपाल राजाए तेमने कह्यु के, हे लगवन् ! श्राप मारा गुरु श्रश्ने आवां निर्मात्य वस्त्रो पहेरो बगे, तेथी मने खजा श्राय
