________________
९१
"श्री वैराग्य शतक केम वैराग्य थतो नथी. एक वखत तने तारी ताकात माटे अभिमान हतुं चालतो त्यारे धरती ध्रुजती, शरीरनुं सौन्दर्य जोई जोई तुं मलकातो, बोलतो के हसतो त्यारे तारी बत्रीशी नाची उठती, तुं सर्वने प्रिय हतो. आजे तारी कई स्थिति छे. तारी ए युवानी चाली गइ, तारं कौवत नाश पाम्युं. तने बेसतां - उठतां पण मुशीबत पड़े छे. तारा अंग गळी गयां छे. चामडीमां करचली पडी छे. नाकमांथी श्लेष्मा नीकळे छे मोमांथी लाळ झरे छे. लोको तने इच्छता नथी. तने बनावे छे, मश्करी करे छे. शा माटे एवी मानहीन स्थितिमां पडी रह्यो छे. हवे तारे कई लालसा छे.
अडगं गलितं पलितं मुण्डं, दशनविहीनं जातं तुण्डम् । वृद्धो याति गृहीत्वा दण्डं, तदपि न मुञ्चत्याशापिण्डम् ॥
एवी कई आसा तने सतावे छे ! तारा घरवाळाने पण तुं भारभूत लागे छे, ए लोको रोज मनमां विचार करे छे के :हवे आ डोसो मरे तो सारू तो पण तुं शा माटे ए बधांने वळगी रह्यो छे. हवे धोळा आव्या छोडी दे बधांने, ऊभे पगे नीकळी जा. नहि तो आडे पगे बांधीने काढशे. नीकळवू छे ए नक्की छे तो पछी केम नीकळतो नथी. वैराग्य वासित बन ने संसारने छोडी दई सुखी था. ६७ (६८) मोह राजा आ चेतनने चोरनी माफक
मारे छे.
