________________
.
.
श्री वैराग्य शतक ए बधां क्षणिक छे. विजळी जेवां चपळ छे, कमळना पांदडापर रहेला पाणीना टीपानी पेठे जोतजोतमां सुकाई जनारा छे, खरीने नाश पामनारा छे. जे जुवानीमां तुं धर्म साधवाने समर्थ छो तेमांज तुं मोहान्ध, कामान्ध, बनी धर्मने विसारे छे. तुं मूर्ख छ, चिरस्थायि-हितदायि धर्मने छोडी भोगविलासमां कुटुम्बनी आळपंपाळमां न छाजतां कर्मो करे छे, श्वाननी जेम भान भूले छे रासभनी जेम भार वहे छे, दुःखी थाय छे, समज,. कांईक तो समज ? क्षणनाशी ए सर्वनो मोह छोडी दे. ने शाश्वत सुखनी शोधमां नीकळ, धर्म कर ने सदाकाळ आनन्दमां विचर. ६६. (६७) दुनियाथी अपमानित थयेला हे वृद्धो ! विचारो ! मरण नजीक छे. वैराग्यने शरणे
जाव, ने सुखी थाव. हे वृद्ध ! तुज यौवनदशाने शक्ति सघळी कयां गई ! तुज अंगनी शोभा तणी हा हा दशा आ शी ? थई ? लाळा झरे तुज मुख थकीने मश्करी लोको करे, ते जोईने पण वृद्ध तुं वैराग्यने के म नादरे.
विवेचन-हे वृद्ध ! तें कैंक जोयुं कैंक अनुभव्युं, सुख दुःख कैंक वेठ्यां संसारमां कोईपण स्थळे तें सार देख्यो ? हवे शा माटे तेमां रीबाय छे शा माटे सडे छे, शा माटे दुःखी थाय छे, तारी पोतानी स्थिति जोईने पण तने
