________________
७८
श्री वैराग्य शतक
धन पुत्र प्रभुता लाडी गाडीचित्तमां नित्य चिंतवे आजे मळे काले मळे एम उर्मिओ उरमां धरे, पण अंजलिना जलपरे जीव आवखुं तारूं घटे ते केम तुं जाणे नहीं डहापण भरी बुद्धि छते
विवेचन - हे चेतन ! तुं विवेकी छो, समजु छो, अक्कलवाळो छो. छतां जीवनने नकामुं केम वेडफी रह्यो छो. तारा मननी स्थिति जो ! तुं केवा विचारो करे छे. तने थाय छे के खुब धन मेळवुं, लखेसरी कोट्याधिपति बनुं ! पैसादार कहेवरावु, अनेक पुत्रोनो पित्ता थउं. मने बापुजी ! बापुजी ! कहेतां बाळको बाझी पडे, एवी स्थिति अनुभवुं. शेठ - श्रीमन्त अधिकारी, मोटा मोटा बिरूदोने धरनारो बनुं. अनेक रूपवती युवान स्त्रीओ करूं, घोडागाडी मोटरगाडीमां फरू, अरे ! मोटो राजा थउं
!
हुकमो छोडुं. विलासमां रच्यो पच्यो रहूं. एवा ने एवा विचारो तारा मनमां उद्भवे छे, आ बधुं आजे मळशेकाले मळशे, एम चित्तमां चिन्तव्या करे छे तरंगोमां तणाये जाय छे, पण ए सर्व फांफां छे. एमने एम तारू आयुष्य चाल्युं जाय छे. खोबामां अंजलिमां रहेलां पाणीनी जेम, तारुं जीवन घटतुं जाय छे एनो तुं केम विचार करतों नथी ! पुण्य वगर तने कांई नहि मळे, पुण्य कर-कंई पण आशा राख्या वगर सुकृत कर; तने बधुं मळशे ने परिणामे शाश्वत सुख पण मळशे. (५४)
