________________
(७२) परलोकना सुखने अर्थे उपवासादिक कष्ट करे, पर लोक बे के नथी ते कोणें जोयो ? माटें तमें माह्या हो, तो श्रा उता जोग जोगवो, पोताना जीवने शाता श्रापो, अंतराय म करो यौवन पामेबुं फोकट म गमावो एवा नाश्नां वचन सांजलीने सूरराजा खिन्न थयो. पली गुरुपासेंथी चारित्र ग्रहण करी सर्वपरिग्रह गंमी चारित्र पालवामां तत्पर थयो. अंत्यावस्थायें श्रणसण श्राराधी स्वर्गे गयो.अने शशी राजा विषयासक्त थको मरण पामी नरकें गयो. सूरराजायें देवलोकने विषे अवधिज्ञानने बलें करी पोताना नाश्ने नरकनां दुःख जोगवतो दीगे, तेवारें देवलोकथी निकली नरकमां जश् श्रापणां रूप तेज शेक्ति प्रगट कीधां, ते देखी शशी बोघ्यो के हे बांधव ! अद्यापि ते महारो देह पड्यो बे, माटें तुं जश्ने ते देहनी यत्न कर के जेम हुँ नरकथकी निकली सुखी था ! ते सांजली सूर बोव्यो के अरे मूर्ख ! जीवरहित देह पड्यो ने ते सुकृत करशे ? प्रथमश्रीज ते कोश् कष्ट कयुं हत तो था नरकमा तुं पडत नह।. हवे तु तहारु मन छाम राखी कर्म खपाव, करेलां कर्मनो पश्चात्ताप