________________
( ७१ )
विषे शशीनामा राजा राज्य करे बे, ते महाप्रतापी बे, तथा तेनो लघुनाइ सूर एवे नामें बे, ते बेहु जाइ एक दिवस रयवाडी यें चड्या, वनमांदे वृक्ष
नीचें साधुने बेठा दीठा, तेवारें अश्वथी उतरी बेजाइयें साधुने वांद्या, साधुयें पण धर्मलान था - पी उपदेश देवा मांड्यो || गाथा || माणुस्स खित्त जाई, कुल रुवारोग श्रयं बुद्धि ॥ सव्वा गुग्गह सिद्धा, संजम लोगंमि डुल्हो ल हियं ॥ १ ॥ माटे तमें सत्पुरुष बो, ते धर्मने विषे प्रमाद म करो ॥ गाथा || चिक्कण घडेण साचिय, ढलीऊणं पाणियं जाई ॥ कोरं कुंनं च नेद, तहावि जवजीवाणं ॥ १ ॥ इत्यादि उपदेश सांजली सूरराजा दीक्षा लइ दुष्कर तप करवा तैयार थर्यो. छाने शशीप्रत्यें नाशपणांना हितने माटें कहेवा लाग्यो के हे बांधव ! या जीवें जन्मोजन्म जोग जोगव्या. समुद्रनी जेटलां पाणी पीधां, मेरु जेटलां धान्य आरोग्यां, तो पण तृप्ति न ते शशी कड़ेवा लाग्यो के हे बांधव ! एवो को मूर्ख होय के जे जला राज्यजोग, ललित लोचना स्त्री, पान फूल तंबोलादि उत्तम प्रकारना जोग इत्यादि सामग्री संबंधी सुख तेने त्यागीने