________________
( ६) कसंगतो मूर्ति, धृतोरुजेण वातमी ॥ २ ॥ ए. कदा एक राजा घोडा उपर चडी असवार थ. यो ते घोडायें अपदस्यो थको अटवीमा निसना घर आगलथी निकटयो तेवारें गिरिशुक बोल्यो के हे निब ! ए लाखीणो माणस जाय बे, तेने खूटी ब्यो. ते सांजली राजा जयज्रांत थयो थको नासतो नासतो अनुक्रमें तापसना श्राश्रमपासें श्राव्यो, तेने देखीने पुष्पशुक बोल्यो के हे ऋषि! था राजा श्रावे बेतेनी नक्ति करो. ते सांजली तापसें सर्वविधि साचवी राजानी नक्ति करी. पडी राजायें सूडाने हाथमां बेसारी पूब्युं के हे शुक! में तहारी वचन पण सांजल्यां, अने लिखना शुडानां वचन पण सांजव्यां, परंतु तुऊमां श्रने तेनामां घणोज अंतर ? ते सांजली शुक बोल्यो ॥ यतः॥ माताप्येका पिताप्येको, मम तस्य च पक्षिणः ॥ श्रहं मुनिजिरानीतः, सतु नीतो गवाशिनिः ॥१॥ गवाशिनां वै स गिरः शणोति, अहंच राजन् मुनिपुंगवानाम् ॥ प्रत्यक्षमेतनवतापि दृष्टं, संसर्गजा दोषगुणा जवंति ॥२॥ सर्पाः पिबंति पवनं न च पुर्बलास्ते, शुष्कैस्तृणैर्व