________________
૧૧૨
ઉપદેશમાળા
खित्ताईयं भुंजई, कालाईयं तहेव अविदिन्नं । गिण्हइ अणुइयसूरे, असणाई अहव उवगरणं || ३६२।। ठवणकुले न ठवेई, पासत्येहिं च संगयं कुणई । નિશ્વમવારસો, ન ય વેહપમાળાસીનો રૂદા
* રીયજ્ઞ ય વવાઇ, મૂઢો રમવઽ તય રાશિ । વરપરવાયું શિøર્ડ, નિર્દેમાસી વિહસીનો ।।૩૬૪॥
(૩૬૨) ‘ક્ષેત્રાતીત'=બે ગાઉ ઉપર વહોરેલા આહાર, પાણી વાપરે, ‘કાલાતીત' ત્રણ પ્રહર ઉપરનું વહોરેલું વાપરે (માલિકે યા ગુરુએ) નહિ આપેલા વાપરે, સૂર્ય ઉગ્યા પહેલાં અશનાદિ અથવા ઉપકરણો વહોરે (જિનાજ્ઞા સંમત નથી.)
(૩૬૩) (ખાસ પ્રયોજને આહારાદિ મેળવવા ગુરુએ સ્થાપી રાખેલા અને રોજના માટે ત્યાગ કરેલા શ્રીમંતના કે ભક્તના ઘર એ) સ્થાપી ન રાખે (પણ એમાં નિષ્કારણ ગોચરીએ જાય.) પાસસ્થાઓની સાથે સંગતિ (મૈત્રી) કરે, નિત્ય ‘અપધ્યાન’=દુષ્ટ સંકિલષ્ટ ચિત્તવાળો બન્યો રહી (પ્રમાદથી વસતિ-ઉપધિ આદિમાં) પ્રેક્ષણ-પ્રમાર્જનાશીલ ન રહે. વળી
(૩૬૪) માર્ગમાં ‘દવદવાએ’=દ્ભુતં =જલ્દી ચાલે, વળી એ મૂઢ-મૂર્ખ ‘રત્નાધિક'=વિશિષ્ટ જ્ઞાનાદિયુક્તનો તિરસ્કાર કરે છે. બીજાની નિંદા કરે, કડવાં-કઠોર વચન બોલે તથા (સ્ત્રીકથાદિ) વિકથાઓમાં લાગ્યો રહે છે.
