________________
૧૧
ઉપદેશમાળા * सोवइ य सव्वराई, नीसट्ठमचेयणो न वा झरइ ।
न पमजंतो पविसइ, निसिहीयावस्सियं न करे ||३५९।। * पाय पहे न पमज्जइ, जुगमायाए न सोहए इरियं । पुढवीदगअगणिमारुअ-वणास्सइतसेसु
નિરવિવો //રૂદ્દી * सव्वं थोवं उवहिं न पेहए, न य करेइ सज्झायं ।
सद्दकरो, झंझकरो, लहुओ गणभेयतत्तिल्लो ।।३६१।।
(૩૫૯) (જડ કાષ્ટની જેમ) નિશ્ચષ્ટ બની આખી રાત સૂતો રહી-ઊંઘે (રાત્રે) સ્વાધ્યાય ન કરે (અંધારે) રજોહરણથી (દંડાસણથી) પ્રમાર્જન કર્યા વિના મકાનમાં પેસે કરે,) અને પેસતાં નિસિહી નીકળતા આવસ્કી ન કહે. વળી
(૩૬૦) માર્ગમાં (વિજાતીય પૃથ્વી પર પ્રવેશતાં) પૂર્વ રજવાળા પગને ન પ્રમાર્જે, માર્ગે જતાં “યુગ”=ધુંસરી પ્રમાણ દ્રષ્ટિથી ઈયસમિતિ ન શોધે, પૃથ્વી-પાણી-અગ્નિવાયુ વનસ્પતિ અને ત્રાસ, એ છકાય જીવોની નિઃશક પણે વિરાધના કરે. વળી
(૩૬૧) (મુહપત્તિ આદિ) થોડી પણ ઉપધિનું પડિલેણહણ ન કરે. (દિવસે પણ) સ્વાધ્યાય ન કરે, (રાત્રે લોક સૂતું હોય ત્યારે) મોટા શબ્દથી બોલે, કલહ (કજિયો) કરે, (રાડો પાડવાનો પ્રેમી હોય), તુચ્છ પ્રકૃતિવાળો ગણભેદ =ગચ્છમાં પરસ્પર ચિત્તભેદ કરવામાં તત્પર રહે.
વળી
