________________
૧૧૦
ઉપદેશમાળા * कीवो न कुणइ लोअं, लज्जइ पडिमाइ जल्लमवणेइ ।
सोवाहणा अ हिंडइ, बंधइ कडिपट्टयमकज्जे ||३५६।। * गामं देसं च कुलं, ममायए पीठफलगपडिबद्धो ।
घरसरणेसु पसज्जइ, विहरइ य सकिंचणो रिक्को ॥३५७।। * नहदंतकेसरोमे, जमेइ उच्छोलधोअणो अजओ । વદિઃ ય પતિયં, પાપમાણમધુર li૩૧૮ની
(૩૫ ૬) સત્ત્વહીન બન્યો રહી કેશલૂચન ન કરે, પડિમાં'= કાયોત્સર્ગ રહેતાં શરમાય, શરીરનો મેલ ઉતારે, પગરખાં પહેરીને ચાલે, વિના કારણે “કડિપટ્ટય'=ચોલપટ્ટકને (કંદોરાથી) બાંધે. (શ્રી આર્યરક્ષિતસૂરિજી મ. પૂર્વે ઓળપટ્ટા ઉપર કંદોરો બાંધવાનો આચાર ન હતો તેથી આ દોષ.) તથા- (૩૫૭) અમુક ગામ-નગર) -દેશ –કુલ-(ઉગ્રકલાદિ) ઉપર (“આ મારા” એવી) મમતા રાખે, (Aતુબદ્ધ શેષ કાળમાં પણ) પાટ-પાટલા પર “પડિબદ્ધ'=સેવનમાં આસક્ત થાય, “ઘરશરણ'=ઘર સમારકામમાં અથવા
સ્મરણમાં મગ્ન બને, અને ધન રાખીને ફરે છતાં હું નિગ્રંથ (અપરિગ્રહી) છું એમ બોલે. વળી
(૩૫૮) નખ-દાંત-કેશ-રોમની (નખ કાપ્યા પછી સુઘડ કરે, દાંત ઘસે, વાળ ઓળે વગેરે) શોભા કરે, ઘણાં પાણીથી હાથ-પગ અને મુખ ધોયા કરે, (એટલે જગૃહસ્થની જેમ) યતના રહિત બને, પલંગ વાપરે, તથા (સંથારા ઉત્તરપટ્ટાથી) અધિક પ્રમાણમાં પાથરે, તથા
