________________
ઉપદેશમાળા
૧૦૯
पासत्थोसन्नकुसील, नीयसंसत्तजणमहाच्छंदं । નાળ તં સુવિહિયા, સવ્વપત્તળ વર્ષાંતિ રૂ। बायालमेसणाओ, न रक्खइ धाइसिजपिंडं च । आहारेइ अभिक्खं, विगईओ सन्निहिं खाई ||३५४|| એક સૂરપ્પમાળમોની, આહારેડ્ ગમિત્વમાહાર | न य मंडलीए भुंजइ, न य भिक्खं हिंडई अलसो || ३५५ ||
-
(૩૫૩) ‘પાસત્થો’=જ્ઞાનાદિની માત્ર પાસે ૨હે એટલું જ પણ ‘આરાધે' નહિ, ‘ઓસન્નો’=આવશ્યાકાદિમાં શિથિલાચારી, ‘કુશીલ'=ખરાબ શીલવાળો, ‘નીય’=નિત્ય એક જ સ્થાને વસનારો, ‘સંસત્ત’=પરગુણ-દોષમાં તેવો તેવો ખેંચાનાર, ‘અહા છંદો’=આગમ નિરપેક્ષ સ્વાભિપ્રાયથી ચાલનાર, (આ પૂર્વોક્તોથી વધુ ભારે દોષવાળો હોઈ અલગ બતાવ્યો) આ છને ઓળખીને સુવિહિત સાધુઓએ એમના સંગનો સર્વપ્રયત્ને ત્યાગ કરવો. (કેમકે અસત્નોસંગ અનર્થહેતુ છે.)
(૩૫૪) (પાસાત્યાદિપણું કેવી શિથિલતાઓમાં આવે ? તો કે) ‘એસણા’=ગોચરી ગવેષણાના ૪૨ દોષ ટાળવારૂપ એષણા સમિતિ ન પાળે, બાળ ખેલાવનાર ધાવમાતા જેવું વર્તી આહાર મેળવવારૂપ ધાત્રીપિંડ તથા શય્યાંતર પિંડ ન છોડે, (સતત (દૂધ આદિ) વિગઈઓ વાપરે; ‘સંનિહિ’=(ગોળ વગેરે ક્ષેત્રાતીત કાલાતીતનો) સંગ્રહ રાખી વાપરે.
(૩૫૫) જ્યાં સુધી સૂર્ય (અસ્ત ન પામ્યો હોય) ત્યાં સુધી આહાર-પાણી વાપરે, વારંવાર આહાર વાપર્યા કરે, માંડલીમાં સાધુઓ સાથે ન વાપરે, આળસુ થઈ ભિક્ષાર્થે ન ફરે.
