________________
કુપક્ષકૌશિકસહસ્ત્રકિરણાનુવાદ સાધ્વીને યોગ્ય એવા ક્ષેત્રમાં સંયતિવર્ગને લાવવો. કેવીરીતે લાવવો? તે કહે છે. કોઈ કારણ ન હોય, નિર્ભય હોય, કોઈ જાતની પીડા ન હોય, અને નિરાબાધ એટલે પીડારહિત હોય તો સાધુઓ આગળ ચાલે અને સાધ્વીઓ પાછળ ચાલે. તેમાં જો કારણ હોય તો સાથે ચાલે અથવા આગળ-પાછળ ચાલે.
णिप्पच्चवायसंबंधिभाविते गणधरप्पबितिततिओ।
असति भए पुण सत्थेण, सद्धिं कयकरणसहितो वा॥१६॥ અપાય ન હોય છતે સાધ્વીઓના સંબંધીઓ, પોતાની જ્ઞાતિના અને સમ્યફ પરિણત જિનવચનવાળા, નિર્વિકાર એવા જે સાધુઓ તેઓની સાથે સાધ્વીઓને ત્રણ ચાર એટલે પોતે અને બીજો અથવા ત્રીજો એ પ્રમાણે થઈને સંયતિઓને વિવક્ષિત ક્ષેત્રમાં લઈ જાય. હવે ચોર આદિનો ભય હોય તો સાર્થની સાથે જ સાધ્વીઓને લઈ જાય. અથવા તો જે કૃતકરણ એટલેકે તીરકામઠાં આદિનો જેણે અભ્યાસ કરેલ છે એવા સાધુને સાથે રાખીને ગણધર સાધુ, પોતે આગળ રહીને સાધ્વીઓને લઈ જાય. અને તે ગણધર પોતે આગળ ચાલતો હોય. સંયતિઓ માર્ગમાં ચાલતી હોય. હવે આ વાતની જ અંદર મતાંતરને બતાવીને તે મતાંતર દૂષિત કરવાને માટે કહે છે. .
उभयट्ठाइनिविटुं, मा पेल्ले समणि तेण पुरतो ता।
तं तु ण जुज्जति अविणयविरुद्धमभयं च जयणाए॥२०॥ કેટલાંક આચાર્યો એમ ફરમાવે છે કે ઉભય--બન્ને પ્રકારની કાયિકી સંજ્ઞા તેને માટે, આદિ શબ્દથી બીજું એવું કોઈ પ્રયોજન ઉત્પન્ન થયે છતે બેઠેલા એવા સાધુને કે સાધ્વીને કોઈ હેરાન ના કરે. એ કારણે કરીને સાધ્વીઓ આગળ જાય. એ વાતની ઉપર આચાર્ય મ. જણાવે છે. કે--આ વાતમાં તમે જે કહ્યું કે “સાધ્વીઓ આગળ જાય” તે બરાબર નથી. સાધુની આગળ સાધ્વીઓ જાય તો સાધુ પ્રત્યેનો તેઓનો અવિનય ગણાય. અને લોકવિરુદ્ધ એવું આ ચોક્ખું દેખાય છે. અને લોકો બોલે કે ખરેખર “આ જૈનોનું દર્શન--શાસન સ્ત્રી પ્રધાન છે. અને જેથી કરીને આ સાધ્વીઓ માર્ગમાં રહ્યાં છતાં જ આગળ ચાલે છે' બન્ને પ્રકારની કાયિકી સંજ્ઞા યતનાથી કરવી જોઈએ તે જણાવે છે.
જ્યાં એક સાધુ, કાયિકી સંજ્ઞા કરતો હોય ત્યાં બધાં સાધુઓએ ઉભા રહેવું જોઈએ. એ રીતે બધા સાધુને ઉભા રહેલા જોઈને તે સાધ્વીઓ આગળ આવે નહિ અને તે સાધ્વીઓ પણ પાછળ રહીને પોતાની શરીર ચિંતા કરી છે. આ સાધ્વીઓને વસતિમાં લાવવાનું દ્વાર પૂર્ણ થયું. આ પ્રમાણે બૃહત્કલ્પભાષ્યવૃત્તિવાળા પહેલા ખંડના પ્રથમ ઉદ્દેશાને અંતે જણાવ્યું છે.
અને આ પ્રમાણે વ્યવહારવૃત્તિમાં પણ જણાવેલું છે તેમ જાણવું. ઉપદેશ માલાની અંદર કહેલું છે કે
पहगमण वसहि आहार सुअण थंडिल्लविहि परिट्ठवणं। नायरइ नेव जाणइ, अजावट्टावणं चेव ॥२॥
