________________
૧૩૨
શતકસંોહ
तत्थ य मइदोब्बलेणं, तव्विहायरिय विरहओ वा वि । णेयगहणत्तणेण य, णाणावरणोदएण च ॥ ४७ ॥ हे ऊदाहरणासंभवे य, सड़ सुद्धुं जं न बुज्झेजा । सव्वण्णुमयमवितहं, तहावि तं चिंतए मइमं ॥ ४८ ॥ अणुवकयपराणुग्गहपरायणा, जं जिणा जगप्पवरा । जियरागदोसमोहा य, णऽण्णहावादिणो तेणं ॥ ४९ ॥
(૧) બુદ્ધિની સમ્યક્ અર્થાવધારણની મંદતાએ, (૨) સમ્યક્ યથાર્થ તત્ત્વપ્રતિપાદનમાં કુશળ આચાર્ય ન મળવાથી (૩) જ્ઞેય પદાર્થની ગહનતાને લીધે, (૪) જ્ઞાનાવરણીયકર્મનો ઉદય થવાથી યા (૫-૬) હેતુ - ઉદાહરણ ન મળવાથી, આ જિનાજ્ઞાના વિષયમાં જો કાંઈ સારીરીતે ન સમજાય તો પણ બુદ્ધિમાન પુરુષ એમ ચિંતવે કે, ‘સર્વજ્ઞ તીર્થંકરોનું વચન અસત્ય હોય નહિ. કારણ કે ચરાચર જગતમાં શ્રેષ્ઠ શ્રી જિનેશ્વરભગવંતો, એમના પર બીજાઓએ ઉપકાર ન કર્યો હોય તોય, એના પર ઉપકાર કરવામાં તત્પર રહે છે. એમણે રાગ-દ્વેષ-મોહ (અજ્ઞાન)ને જીતી લીધા છે, તેથી (અસત્ય બોલવાનાં કારણો જ નહિ હોવાથી) તેઓ અન્યથાવાદી યાને અસત્યભાષી હોય નહિ.’ ૪૭-૪૮-૪૯
रागोसकसाया ssसवादिकिरियासु वट्टमाणाणं । इहपरलोयावाए, झाइज्जा वज्जपरिवज्जी ॥ ५० ॥
રાગ, દ્વેષ, કષાય અને આશ્રવાદિ ક્રિયાઓમાં વર્તતાજીવોને આલોક પરલોકના અનર્થ કેવા આવે છે તે, વર્જ્ય (અકૃત્ય)નો ત્યાગી ધ્યાવે, એકાગ્રતાથી વિચારે. ૫૦
पयइठिइपएसा - ऽणुभावभिन्नं सुहासुहविहत्तं । जोगाणुभावजणियं, कम्मविवागं विचिंतेज्जा ॥ ५१ ॥
