________________
32
ઇલા અરબ મહોતા
રહ્યા. વાત લાંબી ચાલી. સુનંદાબહેન જગદીશભાઈ જોડે ચાલતાં હતાં. રસ્તાની બેઉ બાજુ ઊગેલાં તરુવરોની ઘટા જોતાં આનંદાશ્ચર્યથી બોલ્યાં,
કેવું રળિયામણું ગોકુળ જેવું લાગે છે !
થોડી કાળજી લેવાની જરૂર છે.” જગદીશભાઈ એક પુરાણા વૃક્ષના થડ પર હાથ ફેરવતાં બોલ્યા. ત્યાં વૃક્ષ પરથી કાગડાઓનો કોલાહલ સંભળાયો.
“ચાલો બેન, ખસી જઈએ. ઉપર કાગડાઓના માળા છે. તેઓ ડરે છે કે આપણે ક્યાંક તેમના માળામાંનાં ઈંડાંઓને નુકસાન કરશું.”
તેઓ આઘા ખસી ગયાં. સુનંદાબહેન તો નવાઈ પામી ઉપર જોવા લાગ્યાં. “માળો ? કાગડાનો ? ઝાડ પર ?'
જગદીશભાઈ શું કહે ? શહેરીકરણ એટલું તો ઝડપથી થતું જાય છે કે લોકો ઝાડ પર પક્ષીનો માળો હોય તેય ભૂલી ગયા છે. ત્યાં વળી નાનામાં નાનાં પંખીઓથી માંડી મોટા બગલા જેવડાં પક્ષીઓ પોતપોતાના માળા બાંધવા ને બચ્ચાંને ઉછેરવા કેવી કેવી કાળજીભરી કરામતો કરે છે તે જાણવામાં કોને હવે રસ હોય ?
બીજી વારની શહેરની સફરની શરૂઆત થઈ ત્યાં અંતુભાઈએ કહ્યું,
આ હોટલના માલિક ખીમજીભાઈને કાંક કહેવું લાગે છે.' તેઓ એ જ જગ્યાએ ઊભા હતા જ્યાં ગઈ કાલે જે પુરાણાં વૃક્ષો જોતાં હતાં. અંતુભાઈએ જેમની જોડે લાંબી વાતચીત કરી હતી તે ખીમજીભાઈ જ હતા.
તેઓ ફૂટપાથ પર ઊભા રહ્યા. ખીમજીભાઈએ નજીક આવી સમિતિનું અભિવાદન કરતાં નમસ્તે' કર્યા.
કેમ છો ખીમજીભાઈ ?” અંતુભાઈએ પૂછ્યું. “બસ, બસ, આપની કૃપા છે.”
જુઓ, આ અમારી ઑડિટિંગ કમિટીના બધા સભ્યો છે. આપણા જ છે. તમારે જે કહેવું હોય તે કહો, બેધડક.”
ખીમજીભાઈની “ધી ન્યૂ મૉડર્ન ટી ઍન્ડ કૉલ્લિંક્સ હોટેલ એ ફૂટપાથ પર જ હતી. ખીમજીભાઈએ ગળગળા અવાજે ફરિયાદ કરી, “એવું છે ને અંતુભાઈ કે આ બદામના ઝાડનાં પાંદડાં અહીં ફૂટપાથ પર પડે છે. વળી ડાળીઓ પર પંખીઓ બેસે એની અઘાર પડે.”
જગદીશભાઈ ગૂંચવાયા. “પણ ખીમજીભાઈ, એ બધું તમારી હોટેલમાં ક્યાં અંદર પડે છે ? બહાર ફૂટપાથ પર પડે છે. તમારો સ્ટાફ જરા વાળીઝૂડી નાખે.'
“ના, જગદીશભાઈ, તમે સમજ્યા નહીં. વાત એમ છે કે અમારી હોટેલ હવે યુરોપિયન સ્ટાઇલની કરવી છે. ઓલું ફોરેનમાં કેમ બધા ફૂટપાથ પર ચા-કૉફી પીતા હોય તેમ.”