________________
ડિટિંગ
ફૂટપાથ તો નગરપાલિકાની છે અને રાહદારીઓ માટે છે. તમારી હોટેલ ત્યાં ખુરશી ટેબલ ન મૂકી શકે.” પ્રિન્સિપાલ પટેલસાહેબે કાયદો સમજાવ્યો.
હા હા એમ કરો ખીમજીભાઈ, તમારી ફરિયાદની એક લેખિત નકલ આપી દેજો. જુઓ, તમારી ફરિયાદ વિશે વિચારશું.”
“જરૂર કરજો હોં. આ ઝાડવાં આમે ય સડી ગયાં છે.” કહેતાં ખીમજીભાઈએ ઇશારો કર્યો. સમિતિના સભ્યોને કોલ્ડડ્રિન્કસ અપાયાં.
તે જ દિવસે કામ ઝડપથી કરવા તેઓએ ગાડી મંદિર તરફ લેવરાવી. મંદિર “પ્રાચીન” હતું. એટલે કે વીસેક વર્ષ જૂનું. તેના પરિસરમાં વડ, પીપળો, લીમડા, કરેણ, ચંપો આદિ હવામાં થોડાં થોડાં લહેરાતાં હતાં.
ગાડીમાંથી નીચે ઊતરી મહાદેવ, વિષ્ણુ, ગણેશ આદિને પગે લાગી તેઓ પરિસરમાં ફરવા લાગ્યા. વાતાવરણ શાંત હતું. થોડું હૂંફાળું હતું. વૃક્ષોની ઘટામાંથી તડકો ચળાઈને નીચે ફેલાતો હતો. પીપળા ને વડ ફરતા ઓટલાઓ બાંધ્યા હતા - ઘડીભર બેસવાનું મન થાય તેવા. સમિતિ સભ્યો ત્યાં બેઠા જ.
ત્યાં હાથમાં પંચામૃત લઈ પૂજારી પધાર્યા. સહુએ પંચામૃતનું આચમન કર્યું. પછી પૂજારીએ : અંતુભાઈના હાથમાં કાગળ આપ્યો.
“સાહેબ, હું તો પૂજારી છું. મંદિરના ટ્રસ્ટી સાહેબોએ આપને આ અરજી આપવાનું કહ્યું છે. પછી આપ સહુને રૂબરૂ મળવા આવશે.”
અંતુભાઈએ ત્યાં જ પત્ર વાંચ્યો. વાંચીને બોલ્યા, “અરે વાહ ! આ તો બહુ સરસ.' “શું કહે છે ટ્રસ્ટીઓ ?” પટેલે પૂછ્યું.
‘તેઓ આ મંદિરમાં એક દિવ્ય સાધનાનો આશ્રમ બાંધવા માગે છે. ત્યાં પ્રવચન માટે એક સત્સંગ ખંડ પણ હશે. સાધકોને રહેવા માટેની નાની નાની ઓરડીઓ પણ હશે.”
“આ તો ઘણો મોટો પ્રૉજેક્ટ થયો.” જગદીશભાઈએ આજુબાજુ જોતાં કહ્યું, “એટલી જગ્યા ક્યાં છે?' - “જોઈશું, જોઈશું.” કહી અંતુભાઈએ અરજી ખીમજીભાઈની અરજી સાથે મૂકી દીધી. છેલ્લે દિવસે ઇનોવા શહેરના છેવાડાના વિસ્તારમાં પ્રવેશી. બે દસકા પહેલાં અહીંયાં ગિરિજનમંડળ આંબેડકર આવાસ યોજના થઈ હતી. તે અનુસાર ઘરો બંધાયાં હતાં ને ઠેર ઠેર વૃક્ષો રોપાયાં હતાં.
અરરર ! જોયું, વૃક્ષોનાં પાંદડાં તો સાવ ધૂળવાળાં થઈ ગયાં છે. આ ડાળીઓ..બધું સડી ગયું છે. આ આખી આવાસ યોજનાનો નગરપાલિકાએ વહીવટ કરવો જોઈએ. શું કહો છો જગદીશભાઈ?”
“અરે, પણ આ વૃક્ષો ?”