________________
प्रथमप्रकाश.
युक्त, तथा जीर्ण पांदडांउथी ब्वायेलुं छाने वीखराएला राफडाउँथी ज्यां कुंप डियो स्थलरूप थएल बे एवा जीर्ण वन प्रत्ये प्रभु प्रवेश कयों, तथा त्यां एक यक्षना मंडपमां, नासिकाना अग्रनागपर लोचन स्थिर राखीने प्रज प्रतिमाथी रह्या. पढी ते अहंकारी दृष्टिविष सर्प पण, काल रात्रिना मुखी निकलती जीननी पेठे, बहार फरवा माटे बिलमांथी निकल्यो, तथा रेतीमां संक्रमण यती फणानी लेखाथी, जाणे पोतानी
ज्ञानो लेख चितरतो होय नहीं, तेम जमतो थको ते प्रजुने जोतो दवो. "ने विचारar लाग्यो के” अरे ! ! ! आज या मारी अवज्ञा करीने, शंकारहित छाहीं कोणें प्रवेश कर्यो बे ? के जे, शंकुनीपेठे स्थिर उनो बे ! ! ! माटे यानें तेने हुं बाली नाखुं, एम विचारिनें तेणें कोपथी फेण चडावी; तथा ज्वालानी श्रेणिने वमती, श्रने लता तथा वृक्षोने बालती दृष्टिी, फुंफाडा मारतो थको प्रभुने जोवा लाग्यो. पढी तेनी बलती तथा न जोइ शकाय एवी दृष्टिनी ज्वाला, आकाशथी पडती उक्ला जेम पतर, ते प्रजुना शरीरपर पडी; पण महाप्राजाविक एवा प्रजुपर तेनुं कं जोर चायुं नहीं, कारण के, बलवान् पवन पण शुं मेरुने कंपावी शबे ? " अरे ! हजुआ काष्ठनीपेठे बल्यो नहीं,” एम विचारि कोधथी जाज्वल्यमान थनें, सूर्यने जोतो थको, दृष्टिनी ज्वालाई बोडवा लाग्यो; ते पण प्रत्ये पाणीनी धारा समान थवाथी, ते क्रूर सर्पे प्रभुना चरणकमलपर डंख मार्यो. ते दुष्ट डंखी डंखीने पाढो हतो हतो, कारण के, तेने शक हतो के, मारा केरथी आक्रांत थर मने पण ते पकी शे. एवी रीतें ते वारंवार डंखतो हतो, तोपण प्रभुने तेनुं फेर चड्यं नहीं, पण केवल गायना दूध सरखं लोही वहेवा मांड्यं. त्यारे या ते शुं युं !!! एम विचारतो थको, आागल यावी, ते प्रभुने जोवा लाग्यो; तथा प्रभुनुं कांति ने सौम्यतावालुं रूप जोइने, तेनी तो आंखोज मिचाइ जवा लागी, एवी रीतें तेने समीप आवेलो जोश्ने, प्रभु कहेवा, लाग्या के, दे चंडकौशिक ! तुं बोध पाम्य ? बोध पाम्य ? मुका मा ? एवी रीतनुं प्रभुनुं वाक्य सांजलीने, विचार करता ते सर्पने, पोताना पूर्व जन्मोनुं स्मरण युं ( तथा तेथी ) प्रजुने त्रण प्रदक्षिणा करीने कषाय रहित य, शुद्धमनथी तेणें अनशन लीधुं पढी प्रजुयें तेने, अनशन
२
2/