________________
२६ए
वितीयप्रकाश. गौड देशमा पाटलीपुत्र नामें एक सुंदर नगर बे; त्यां महाकलावान् मूलदेव नामें एक राजपुत्र हतो. ते धूत विद्याने जाणनार, तथा रूप अने लावण्यथी कामदेव सरखो हतो. ते चोर प्रत्ये चोर जेवो, उत्तम प्रत्ये उत्तम जेवो, जुगारीप्रत्ये जुगारी जेवो, विगेरे ते अनेकरूप पोतानां करी शकतो हतो. ते विद्याधरनी पेठे विचित्र प्रकारनां कौतुकोथी लोकोने विस्मय करतो हतो. तेने जुगारनुं व्यसन पडवाथी पिताना उपकायें करीने नाशीने उड़ायनी नगरीमा गयो. ते त्यां कोय गोलीना प्रजावधी कुबडो थक्ष, लोकोने कलाथी आश्चर्य करीने प्रख्याति पाम्यो. हवे त्यां रूप अने लावण्यथी रतिने पण जीतनारी, एवी देवदत्ता नामें एक उत्तम गणिका हती. तेणीने वश करवाने कोश् पण समर्थ थयो नहीं. एक दहाडो मूलदेव तेणीना घर बागल, तेने दोनाववामाटे प्रजातमां गावा लाग्यो. देवदत्तायें पण ते मधुरखर सांजलीने दासीने तेनी तपास करवा मोकली. ते दासीये तपास करीने श्राव्यावाद वेश्याने कडं के, कोश् महागुणवान् एवो कुबडो माणस गाय ने. पनी तेणीय पोतानी एक माधवी नामनी कुबडी दासीने तेने बोलाववा मोकली. ते पण त्यां जश् तेने कहेवा लागी के, हे महानाग, मारी देवदत्ता नामनी शेगणी तमोने बोलावे . त्यारें मूलदेवें कडं के, अरे! कूबडी !! चाली जा? हुँ तो आवतो नथी कुटणीउने वश, एवी वेश्याने घेर कोण जाय? परी ज्यारे ते पाबी वली, त्यारे विनोदमाटे तेणीने कलाकौशल्यथी कमलना नालनी पेठे सिद्धि करी. ते दासी पण पोताना शरीरने सुधरेलुं जोती थकी आनंद पामीने, वेश्या पासे जश, ते सघर्चा वृत्तांत कहती हवी. देवदत्ता पण तेणीने कुन पणां रहित जोश्ने आश्चर्य पामी; थने फरीने कडं के, आवा उपकारीने तो पोतानी आंगली बेदीने पण तु लाव? पळी ते दासी पण मूलदेवपासे श्रावी, तेने मीगं वचनोथी समजावीने त्यां लश् गइ. तथा त्यां तेणें पण प्रवेश कयों. ते वामनने पण कांति अने लावण्ययुक्त जाणीने, तेणीयें आसनपर वेसाड्यो. तथा मांहोंमांहें तेजे आनंदनी वातो करवा लाग्यां. एटलामा कोइएक वीणावालो त्यां आव्यो, तेनी पासे देवदत्तायें कौतुकथी वीणा वगडावी, तेनी उत्तम नादवाली वीणाने सांजलीने देवदत्तायें मस्तक धुणावी, तेनां वखाण कया. पनी मूलदेव पण जरा हसीने कहेवा लाग्यो,
२२