________________
४२ श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाला. तनी मा जे पासे बैठी हती तेणे आ सांभळयु. 'अज' एटले 'श्रीहि' एम तेने पण याद हतुं सरतमा पोतानो पुत्र हारशे एवा भयथी पर्वतनी मा रात्रे राजा पासे गइ अने पूछयु: "राजा, 'अज' एटले शुं?" वसुरानाए संबंधपूर्वक का: "अज एटले 'नीहि." त्यारे पर्वतनी माए राजाने कह्यु : "मारा पुत्रथी 'बोकडो' कहेवायो छे माटे, तेनो पक्ष करतो पडशे; तमने पूछवा माटे तेओ आवशे." वमुराना बोल्योः "ई असत्य केम कहूं? माराधी ए वनी शके नहीं." पर्वतनी माए काः "पण जो तमे मारा पुत्रनो पस नहीं करो तो तमने हुं हत्या आपीश." राजा विचारमा पडी गयो के, सत्सवडे करीने हुँ मणिमय सिंहासनपर अद्धर वसुं छउं. लोकसमुदायने न्याय आपुछ. लोक पण एम जाणेछे के, राजा सत्यगुणे करीने सिंहासनपर अंतरिक्ष वेसेछे. हवे केम करवू ? जो पर्वतनो पक्षन करूं तो ब्राह्मणी मरे छे एवळी मारा गुरुनी स्त्री छे. न चालतां छेवटे राजाए ब्राह्मणीने कयु: "तमे भले जाओ, हुं पर्वतनो पक्ष करीश." आवो निश्चय कराचीने पवर्तनी मा घेर आवी. प्रभाते नारद, पर्वत अने तेनी मा विवाद करतां राजा पासे आव्यां. राजा अजाण थई पूछवा लाग्यो के शुं छे पर्वत ? पर्वते कह्यु: "राजाधिराज ! अन ते शुं ? ते कहो." राजाए नारदने पुछयु: "तमे शुं कहो छो ?" नारदे का: 'अज' ते त्रण वर्षनी 'ब्रीहि तमने क्यां नयी सांभरतुं? वसुराजा वोल्योः 'अज' एटले 'वोकडो, पण 'त्रीहि नहीं. तेज
