________________
पंचमकाळ.
१५७ अने ते अवसर्पिणी काळनो पांचमो आरो छे, अवसर्पिणी एटले उतरतो काळ ए उतरता काळना पांचमा आरामां केतुं वर्णन आ भरतक्षेत्रे धनुं जोइए तेने माटे सत्पुरुषोए hore विचारो जणाव्या छे; ते अवश्य जाणवा जेवा छे,
एओ पंचमकाळनुं स्वरूप मुख्य आ भावमां कहे छे, निग्रंथ प्रवचनपरथी मनुष्योनी श्रद्धा क्षीण थती जशे. धर्मना मूळतच्चोमां मतमतांतर वधशे. पाखंडी अने प्रपंची मतोनुं मंडन थशे. जनसमूहनी रुचि अधर्म भणी वळशे. सत्य दया हळवे हळवे पराभव पामशे. मोहादिक दोपोनी वृद्धिथती जशे दंभी अने पापिष्ट गुरुओ पूज्यरुप थशे. दुष्टतिनां मनुष्यो पोताना फेदमां फावी जशे. मीठा पण धूर्त्तवक्ता पवित्र मनाशे. शुद्ध ब्रह्मचर्यादिक शीलयुक्त पुरुषो मलिन कहेवा. आत्मिकज्ञानना भेदो हणाता जशे हेतु वगरनी क्रिया बघती जशे. अज्ञानक्रिया बहुधा सेनाशे; व्याकुळ करे एया विपयोनां साधनो वधतां जशे. एकांतिक पक्षी सत्ताधीश थशे. शृंगारथी धर्म मनाशे.
खरा क्षत्रियो विना भूमि शोकग्रस्त थशे. निर्माल्य राजवंशीओ वेश्याना विलासमां मोह पामशे; धर्म, कर्म अने खरी गजनीति भूली जशे; अन्यायने जन्म आपशे. नेम लूटाशे तेम प्रजाने लूटशे. पोते पापिष्ट आचरणो सेवी प्रजा आगळ ते पळावता जशे. राजवीजने नामे शून्यता आवती जशे . नीच मंत्रियोनी महत्ता वधती जशे. एओ
