________________
सुखविषविचार भाग १. विपना जोवामां आव्या. एथी करीने एनुं मन कोइ स्थळे मान्यु नहीं; ज्यां जुए त्यां दुःख, तो खरंज. कोई स्थळे संपूर्ण सुख तेनाजोवामां आव्यु नहीं. हवे त्यारे शुं मागवू? एम विचारतां विचारतां एक महाधनाढ्यनी प्रशंसा सांभलीने ते द्वारिकामां आव्यो. द्वारिका महारीद्धिमान, वैभवयुक्त, वागवगीचावडे करीने सुशोभित अने वस्तीथी भरपूर शहेर तेने लाग्यु. सुंदर अने भव्य आवासो जोतो, अने पूछतो पूछतो ते पेला महाधनाढ्यने घेर गयो. श्रीमंत मुखग्रहमा वेठा हता. तेणे अतिथि जाणीने ब्राह्मणने सन्मान आप्यु कुशलता पूछी अने तेओने माटे भोजननी योजना करावी. जरा वार जवा दई धीरजथी शेठे ब्राह्मणने पूछयं, आपनुं आगमन कारण जो मने कहेवा जे होय तो कहो. ब्राह्मणे कडं, हमणा आप क्षमा राखो आपनो सघळी जातनो वैभव, धाम, वागवगीचा इत्यादि मने देखाडवू पडशे; ए जोया पछी आगमनकारण कहीश. शेठे एवं कई मर्मरुप कारण जाणीने का, भले, आनंदप्रर्वक आपनी इच्छा प्रमाणे करो. जम्या पछी ब्राह्मणे शेठे पोते साथे आवीने धामादिक वताववा विनंति करी. धनान्ये ते मान्य राखी; अने पोते साथे जई वागवगीचा, धाम, वैभव ए सघळु देखाउयु. शेठनी स्त्री अने पुत्रो पण त्यां ब्राह्मणना जोवामां आव्या. तेओए योग्यतापूर्वक ते ब्राह्मणनो सत्कार को एओनारुप, विनय अने स्वच्छता जोइने तेमज तेओनी मधुरवाणी शांभळीने ब्राह्मण राजी
