________________
११६ श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाम. शिक्षापाठ६१. सुखविपेविचार भाग १.
एक ब्राह्मण दरिद्रावस्थाथी वह पीडातो हतो. तेणे कंटाळीने छेवटे देव उपासन करी लक्ष्मी मेळववानो निश्चय कर्यो. पोते विद्वान होवाथी उपासन करवा पहेला विचार कर्यों के कदापि देव तो कोइ तुष्ट थशे; पण पछी ते आगळ सुख कयु मागवू ? तप करी पछी मागवानुं कई सूजे नहीं, अथवा न्यूनाधिक मूजे तो करेल तप पण निरर्थक जाय; माटे एक वखत आखा देशमा प्रवास करवो. संसारना महत्पुरूपोनां धाम, वैभव अने सुख जोवां. एम निश्चय करी ते प्रवासमां नीकली पड्यो. भारतनां जे जे रमणीय अनेरीद्धिमान शहेरो हतां ते जोयां. युक्तिमयुक्तिए राजाधिराजनां अंतःपुर, सुख भने वैभव जोयां. श्रीमंतोना आवास, वहिवट, वागवगीचा अने कुटुंव परिवार जोया पण एथी तेनु कोइ रीते मन मान्यु नहीं. कोइने स्त्रीनुं दुःख, कोइने पतिनुं दुःख, कोइने अज्ञानथी दुःख, कोइने वहालांना वियोगर्नु दुःख, कोइने निर्धनतानु दुःख, कोइने लक्ष्मीनी उपाधिनु दुःख, कोइने शरीर संबंधी दुःख, कोइने पुत्रनुं दुःख, कोइने शत्रुनु दुःख, कोइने जडतानुं दुःख, कोइने मावापनुं दुःख, कोइने वैधव्य दुःख, कोइने कुटुंवर्नु दुःख, कोइने पोतानां नीचकुळनु दुःख, कोइने प्रीतिर्नु दुःख, कोइने इष्र्णातुं दुःख, कोइने हानिनु दुःख, एम एक, वे विशेष के वधां दुःख, स्थळे स्थळे ते
