________________
श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाळा.
शिक्षापाठ ४७. कंपिलमुनिभाग २.
ए नानी चिंता ओछी थइ त्यां वीजी मोटी जंजाळ उभी थइ. भद्रिक कपिल हवे युवान् थयो हतो; अने जेने त्यां ते जमवा जतो ते विधवा वाइ पण युवान् हती. तेनी साये तेना घरमां वीजुं कोइ माणस नहोतुं. हमेशनो पर - स्परनो वातचितनो संबंध वध्यो. वधीने हास्यविनोदरूपे थयो; एम करता करतां वन्नेने मीति वंधाइ, कपिल तेनाथी कुब्धायो ! एकांत बहु अनिष्ट चीज छे ! !
ሪ
विद्या प्राप्त करवानुं ते भूळी गयो. गृहस्थ तरफयी मळतां सीधांधी वन्नेनुं मांड पुरुं यतुं हतुं; पण लूगडांलतांना वांधा भया. कपिले गृहस्थाश्रम मांडी वेठां जेतुं करी मृयुं. गमे तेवो छतां हळुकर्मी जीव होवाथी संसारनी विशेष कोताळनी तेने माहिती पण नहोती. एथी पैसा केम पेदा करवा ते विचारो ते जाणतो पण नहोतो. चंचळ स्त्रीए तेने रस्तो बताव्यो के, मुंझावामां कंइ वळवानुं नथी; परंतु उपाययी सिद्धि छे. आ गामना राजानो एवो नियम छे के, सवारमा पहेलो जइ जे ब्राह्मण आशिर्वाद आपे तेने वे मासा सोनुं आप, त्यां जो जइ शको अने प्रथम आशिर्वाद आपी शको, तो ते वे मासा सोनुं मळे. कपिले ए वातनी हा कही. आठ दिवस सुधी आंटा खाधा पण वखत बीत्या पछी जाय एटले कंडु वळे नहीं. एथी तेणे एक दिवस एवो निश्वय कर्यो के, जो हुं चोकमां सुडं तो चीवट राखीने
