________________
श्री महावीरस्वामीचरित्र.
(५३) पाया. पी जूंकि गाम प्रत्ये गयेला जगवान् पासे इे प्रावीने तथा म्हो नाटक करी बतावीने पढी कर्तुं के. “दे नाथ ! तेमने थोमा दिवसमां केवल ज्ञाननी उत्पत्ति थशे.” त्यांथी जगवान् मिंटिक गामे गया. त्यां तेमनी वंदना करवाने माटे चमरे आव्यो. पबी षरूमानी गामनी व्हार कायोत्सर्गे रहेला प्रभुने कोइ गोवालीन पोतानो बलद जलावी पोते गाममां गयो. थोमी वारे पाठावी ते प्रभुने पूब्युं के “ दे देव ! में आपने म्हारो बलद नलाव्यों हतो ते देखतो नथी माटे क्यां गयो ? " गोवाले ग्राम पूग्या बतां परा ज्यारे प्रभु तो मौन रह्या त्यारे तो तेणे क्रोधथी प्रभुना बन्ने कानने विषे एवां खीला माझ्या के, ते बन्ने खीलानां मुख अंदर एकगं थइ गया. वली ते दुरात्मा गोवाले खीलाना नपला जागने कापी नाखी कोइथी न देखाइ शके तेम aar. xsो ! धिक्कार पूर्वे करेलां कर्मने के, जे भवांतरने विषे पण भोगव्यां विना बूटी शकतां नयी. प्रजुए त्रिपृष्ट वासुदेवना नवे शघापालकना बन्ने कानने विषे कालेलुं तरखं रेमाव्यं दतुं ते कर्म अत्यारे नदय प्राव्यं. ते शषापालक पण संसारमा जमतो जमतो गोवाल थयो अने तेथे पूर्वना वैरने लीवेज श्री वीरप्रभुना कानने विषे खीला माया.
हवे प्रभु मध्यम एव पापा नगरी प्रत्ये याव्या त्यां ते गोचरीने श्रर्थे फरता फरता सिद्धार्थ नामना व शिकूने घेर गया. वणिके प्रभुने शल्य (कानमां खीला) वाला जाणी ते वात खरक नामना वैद्यने कही; तेथी वैद्य बहु दुःख पाम्यो. पी ते बने जला प्रजुनी पाबल पाबल उद्यानमां जइ साएासीनवमे ते बन्ने खीलाने प्रयत्नथी खेंची काढया. श्रा वखते प्रभुने बहु वेदना थवाश्री ते म एवी जयंकर बूम पामी के, जाणे म्होटो पर्वत फाट्यो होयनी शुं ? पनी वैद्ये व्रणरोहिणी औषधीना प्रयोगथी प्रभुने पीमा रहित कस्या. प्रभुने - येला नृपसर्गने विषे केटलाक दुःसह अने केटलाक सामान्य दता. तेमां जघन्यने विषे तो कटपूतना व्यतरीये करेलो शीतवेदना उपसर्ग दतो. मध्यhi संगमिक देवताए करेला नृपसर्गो दता श्रने उत्कृष्ट तो प्रजुना कानमांथी खीला काढवानो हतो. प्रभुने उपसर्गोनो आरंभ पण गोवालथी अने अंत प
गोवालथीज श्रो. पी प्रभुना कानने विषे खीला मारनारो गोवाल पोताना दुष्टकर्मी मृत्यु पामीने सातमी नरके गयो तथा सिद्धार्थ वणिक् अने ख