________________
(५४) ऋषिमंगलत्ति-पूर्वाई. रक वैद्य ए बन्नेजणा पोताना पुण्यने लीधे स्वर्गे गया,
हवे जूनिक नामना गामनी समीपे झजुवालिका नामनी नदीने तीरे व्या । वृत्त नामना चैत्यनी पासे श्यामाक नामना कणबीना खेतरमांशालवृदनी नीचे . नत्कटितासने बेठेला प्रन्नुने नक्ते सुध्यान ध्याता कर्मक्षय थवाने लीधे केवलज्ञान नत्पन्न श्रयु. ते वखते चोसठ इंशेए तुरत एकग श्रश्ने जगत्ने आश्चर्यकारी एवी समवसरणनी रचना बनावी. प्रन्नुए पण "आ माणसो नाव रहित ने.” एम धारीने पण पोतानो आचार जणावाने माटे एक मुहूर्त (बे घमी) धर्मदेशना आपी. पठी अमरेंशए परवस्या थका नगवान् एकज रात्रीमां बार योजन प्रमाणवालो मार्ग नलंघीने तत्काल मध्यम अपापा नगरी प्रत्ये आव्या, त्यां सौमिल नामनो ब्राह्मण यज्ञ करतो हतो, तेने माटे इंश्नति विगेरे म्होटा अगीयार नपाध्याय त्यां आव्या हता. आ सर्वेने बोध करवा माटे प्रन्नुतो नगरीनी व्हार महसेन नद्यानमां समवसख्या. देवतानए धर्मदेशनाने माटे एक म्होटुं समवसरण रच्यु. त्यां सिंहासनने विष बेशी प्रन्नु धर्मदेशना आपवा लाग्या, जेथी देवता महोत्सर्व पूर्वक त्यां आववा लाग्या. देवताउने आवता जो इंश्नूति विगेरे नपाध्यायो सोमिल ब्राह्मणने कदेवा लाग्या के, “याझिक गोरोए अग्निने विषे सारी रीते आहुति आपवाथी देवता पोते अहिं आवे ." आ प्रमाणे तेन वात करे ये एटलामां तो देवतान यशस्थानने त्यजी दश्ने जिनेश्वर प्रन्नुनी पासे गया एटले तो वली इंश्नति नपाध्याय अन्य पुरुयोने पूवा लाग्यो के, “हे लोको! आ सर्वे देवताल यझस्थानने मूकीनेबीजे क्यां जाय ? " तेनए नत्तर आप्यो के, “हर्षवंत एवा ते देवता सर्व एवा श्री वीरप्रन्नुनी पासे जाय .” आवां लोकोनां वचन सांगली अत्यंत गर्वयुक्त श्रयेलो इंश्लूति पोताना पांचसे शिष्योने लश्ने प्रचना समवसरणमां गयो. त्यां ते त्रलोकनी लक्ष्मीश्री सुशोनित एवा श्री वीरप्रनुने जोरने पोताना चित्तमां चमत्कार पाम्यो अने "शुं आ सर्वझ हो के वीजा !!!" एम शंका पामतो उतो वेगे. एवामां प्रनुए तेनो आशय जाणीने तेने कर्वा के, "हे इंतूति ! तुं नले आव्यो.” प्रन्नुनां आवां वचन सानली इंश्नूति विचार करवा लाग्यो, “शुंए मने नलखता हशे ? हा ! ए मने जाणताज ह. हो. कारण मने कोण नहिं नलखतुं होय ? परंतु जो ए म्हारो संशय जाणे