________________
( २६६ )
(६८) सार्थक पदार्थ ते द्रव्य साचउ जे सुपात्रि बेचियइ', ते काव्य जे सभा पढियइं। ते श्राभरण जे हीरे नडियइ, ते सोनउ जे कसवटइ नीवडइ । ते वैद्य जे व्याधि फेडइA ते प्रामात्य जे बुद्धिबलि लक्ष्मी जोडइ । तेउ धर्म निंहा पर न संतापिया, ते सयर जे रोगि न व्यापियइ । ते शास्त्र जे जीवदया वर्तावइ, ते राज्य जे अन्याय निवर्तावइ । ते कापड जे घोइउ सूझइ3, ते कार्य जे बुद्धि सारु । ते बुद्धि जे पहिलउ ऊपजइ, ते तुरंगम जे वेगि पूजइ । ते सुभट जे संग्रामि झूझह, ते घेनु जे सर्वदा दूझह । ते उत्तम जे धर्म बूझइ । ८१ ।( स० १)
(88) ऐ किण काम रा गोदता नी वाट, माटी नउ घाट । मद्य नउं पडिवळ, आहेडी ना उद्यम धर्म नउ । राब नउ घउ, मान नु भउ । ऊफाणउ श्राभा नी छाह, कुपुरुष नी बाह । आढनउ तूरउ, पर्वताश्रित नदी , पूर । वेद्य नउपडीगणउं, सूपडानउ ओठीगणउं । छाली नउ झूझ स्त्री स्यउ गृझ । दासि नुं स्नेह, उन्हालु मेहु । तृणानि अागि, एतला स्युं लागि ॥ २२ ॥ मु०
(१००) एता किसी काम का नहीं ( २ ) उन्हाला नौ मेह; दासी नौ नेह रोगी नो देह; स्त्री विण गेह पर" घरनी छासि, कठ विहणो रास अवसर बिना भास; कुकुल नो दास फूसनी आग, जमाई नो भाग १. वाववि २ शरीर ३ सूकह ४ मीठे । A सुवैद्य जे अष्टोत्तर शत व्याधि फेडड
सुराजा जु प्रजा पालइ (विशेष) (पु० अ०) ५ पिराया, ६ विना,
