________________
श्रीसूत्रकृ ताङ्गचूर्णिः ॥४५३॥
भणति - एकं ते जेहपुत्तं मुआमि, सो भणति - सच्चे मुअह, इतरो भगति - जेट्टपुत्तं ते मुआमि, इतरे ण मुआमित्तिकट्टु तं मोतुं सेसा विरसमाणस्स घातेति, एवं साधूवि सावगं भणति छसु जीवणिकाएस णिक्खिप्प दंड, सो गेच्छति, इत्यतः चोरग्रहणमोक्खणट्टताएं साधुणा सेमा काया अणुष्णाता ण भवंति, स्यात् कथं चोरास्ते स्वगृहे तिष्ठन्तः १, उच्यते, राज्ञा न तेषां अनुज्ञातस्तस्यां रात्रौ नगरे वास इत्यतः, अथवा सेति पुत्ता रष्णा कम्हि य आयोए णिउत्ता, तेहिं किचं किंचि तत्थ अविहतं, तत्रापि तदेव जाइजमाणो राया चिराणुगतोत्तिकाऊण एकं विमजेति, उदए आह-तसेहिं वेइंदियादी हिं 'णिवय'ति धकारस्य ह्रस्वत्वे कृते निधय भवति, निक्षिप्येत्यर्थः एवं तेंसिं साधूनं पचक्खंताणं सव्यगतिग्राहित्यात् त्रसानां दुपचक्खातं भवति, तथा च-न जातित्रसः कश्चिजीवोऽस्ति, त्रसानां सर्वकालत्वात्, तथा प्रत्याचक्षाणानां श्राचकाणामप्यमर्व कालत्वादेव त्रसाणां दुपच क्खातं भवति, एवं ते परमं पच्चक्खावेति-माणंति, पर इति, साधूनां तावत्परः श्रावकः, अतिचरंति सयं पतिष्णं, अतीत्य चरंति अतीत्य वर्त्तन्त इत्यर्थः, कतरं १, पतिष्णं च यथा वयं तसेभ्यो विरता इत्यर्थः, यदि हि अत्यन्तत्रमाः स्युः त्रसकाये मोतुं अण्णत्य, अण्णत्थ ण उचवज्जेज इत्यर्थः, श्रावकानामतिचारेयुः स्त्रां प्रतिज्ञां जम्हा य ते साधुणी जाणंति णत्थि कोयि अचंततसाति, सो हि य पचक्खावेन्ता चिजादिता भवति श्रावकाः, मृपावादवा दिलाचातिचरन्ति खां मृपावादवेरमणप्रतिज्ञां श्रावकस्यापि साधू पच्चक्खंतिओ परो तेण परेण अप्पणी पञ्चकखावेमाणा असर्वकालत्वात् त्रसानां अतिचरंति स्त्रां प्रतिज्ञां यथा वयं त्रसेभ्यो विरता इति, अप्पाणं साधुं च पच्चक्खायंतयं विसंवादयन्ति 'कस्स णं तं हेतुं'ति कस्माद्धेतोरित्युक्तं भवति, संसारित्वात्सर्वजीवानामिति हेतुः खल्विति विशेषणे, किं विशिनष्टि ?, न कश्चित्संसारी जीवोऽस्ति हि तासु तासु गतिसु न संसरति, थावरावि त्रि
त्रसभूतविचारः
॥४५३॥
