________________
1
न श्रीसूत्रकताङ्गचूर्णिः
॥४३० ॥
वा जानते य अलाउअं वा कुमारबुद्धीए फिर लिप्पति पाणवघेण अकुशलचित्तो, अण्णो पुण पाणवधंपि करें तो पर्यंतो पाणे कुशलेन चित्तेन मुचति पाणातिपातातो, तत्र ब्रूमः - अयोग्यरूपः ॥ ६९८ ॥ वृत्तं, इह न योग्यमयोग्यं, रूपमिति स्वभावेत्युच्यते, यथा चिकेनचित् रोपतः प्रत्यपकारचिकीर्षुरन्तर्गतं भावमाविः कुर्वन् भ्रूकटिं करोति रूक्षां खारां वा दृष्टिं निपातयति, उक्तं हि - 'रुट्ठस्स खरा दिट्ठी' गाथा, एवं स्वभावे रूपशब्दं निवेश्य उच्यते अयोग्यरूपं क्रूरस्वभावमित्यर्थः, शिरस्तुण्डमुण्डनं कृत्वा प्रत्रजितोऽहमिति लिङ्गानुरूपां चेष्टां युजते, आह हि "वयं कर्मणोऽर्थस्य" तेनोच्यते-अयोग्यमेतत् प्रवजितरूपस्य अहिंसामुत्थितस्येति इहास्माकं प्रवचने, अहिंसार्थकं हस्तादिसंयता वा पावं तु तुर्विशेषणे हिंसैव सर्व्वपापेभ्यः पापीयसी, ग्राणाः पृथिव्यादयः प्रसह्येति कौर्याद्वलादाक्रस्य, तुम्भेवि य प्रव्रजिताः शिरस्तुण्डमुण्डनं कृत्वा कपायवाससः स्त्रीवेषधारिणः संयता वयमिति सम्प्रतिपन्नाः, तेण तुम्मेवि अयोग्यरूपं हिंसादिवलाः जे तुभे संपडिवजह, मणुसादि प्रसह्य असमीक्ष्य कथं वयं प्राणिनो | मारयामः मारापयामो वा तदुच्यते-नो मंता व अकुशलेण चित्तेण पिण्णागपिंडी खोडीं वा पुरिसोत्तिकाउं अलाउयं अण्णं वा तओ सालिफलं कुमारकोऽयमिति प्राणातिपातेन, आज्ञादोषो न युज्यते इति ब्रूमः, यत्तु पिण्णागबुद्धीए पुरिसंपि विद्धमाणो मारेमाणो वा कुमारगं वा अलाउअबुद्धीए ण लिप्पति पाणवहेण अम्हं सिद्धान्त इति वाक्यशेषः, 'अयोधिए दोहवि' अबोधिःअज्ञानं तेण यदि अज्ञानात् मुच्यते प्राणवधात्तेनाज्ञानं श्रेयमितिकृत्या, किं पुनरुच्यते - अविद्याप्रत्ययाः संस्काराः, सर्वसम्यग्दृष्टिप्रमङ्गचैवं प्रसज्यते, विरताविरतिविशेषणञ्चैवं सति, अन्यथा वा का प्रत्याशा १, निर्दयं ततो विकृताः, कथं १, इहरहावि ताव लोगो दुखेण अहिंसत्वं कार्यते, तुम्भे य भगह मारेन्तो कुशलचित्तेन अहिंसओ भवति, तदेवं प्रकारं वो वचः 'असाधु' अशोभनं,
बौद्ध निरासः
॥४३०॥
