________________
FE
अनाद्यादि
श्रीमत्रताङ्गचूणिः ॥४०३।।
अज्झन्थच्चियस्सत्ति तेण अणायारसुत्तं णामेण होति अज्झयणं, सो पुण पाविओ इह अणाचारो वणिजति, गतो णामणिप्फण्णो। सूत्तालावगणिप्फण्णे-भचेरं आदाय (सूत्रं ६३६),(वृत्ती शीलाङ्कीयायां आदाय बंभवेर) गृहीत्वा आचारोत्ति वाऽऽचरणंति वा संवरोति वा संजमोत्ति वा बंभचेरंति वा एगटुं, 'आसुपन्ने आसु प्रज्ञा यस्य भवति म आसुप्रज्ञो, केली तीर्थकर एव तस्य वक्तव्यव्यापारः 'तीर्थप्रवर्त्तनफलं यत्प्रोक्तं' अन्ये तु केवलिनो धर्मोपदेशं प्रति भजनीयाः 'इमं वई' तं इमां वक्ष्यमाणां वाचं क उक्तवां कतरां वा ? यस्मिन् धर्मे 'अणाचारे' अणाचारेज, अस्सि तावके धर्मेऽनाचारः अकर्तव्यमित्यर्थः, अनाचारवतीं चन ब्रूयात् कदाचिदिति, अहनि रात्रौ च सर्वावस्थासु, ते तु यथा लौकिका 'न नर्मयुक्तं वचन हिनम्ति' तन्न, सम्यग्दर्शनज्ञानचारित्राणि मोक्षमार्गः' सम्यग्दर्शनाचार एवादावुच्यते अनादीयं परिन्नाय ।। ६३७ ॥ नास्य आदिविद्यत इत्यनादि अनवदग्गमित्यपर्यवसानं चास्ति, तदनित्यमिति परतंत्री ब्रूते, सदकारणवन्नित्यमिति, सांख्यानामप्यहेतु सन्नित्यं, तदेवमनाद्यविपर्यवसानं च शाश्वतं चैकेपां, शाक्याः पुनस्तद्विपरीतां ब्रूते-सर्वमदिमवदग्गं च घटवदशाश्वतमित्यर्थः, तदेवं परतत्रा केचित्शाश्वतवादिन | इत्यर्थः, 'सासयमसासए वा इति दिहिं न धारए' इत्येवं दृष्टिं दर्शनं न धारयेत् हृदि मनसि, दोपः, कनालम्बेन चैतत् , एतेहिं दोहिं ठाणेहिं (सूत्रं ६३८), विविधो विशिष्टो वा अवहारो व्यवहारः अनुपदेशः अननुमार्गः, अनित्यादिव्यवहार इत्यनर्थान्तरं, कथं ?, एकान्तेन च शाश्वतवादिनो न व्यवहारिणः, ते तु हि सर्वे सर्वत्र सर्वथा सर्वकालं च नित्यमित्येके ब्रुवते, तेपां | संसाराभावात् तदभावे प्रागेव मोक्षाभावः, अशाश्वतवादिनामपि सर्वेषां सर्वत्र सर्वकालं चानित्यमिति ब्रुवतां क्षणभङ्गित्वात्संसा-100 राभावस्तदभावे च प्रागेव मोक्षाभावः, वन्धमोक्षार्थश्चायं प्रयासः, किंचान्यत्-सुहदुक्खसंपयोगो एगंतुच्छेतम्मि य, यस्य चैतौ
॥४०३॥
