________________
ना
श्रीसूत्रक
madurain T
ज्ञानवित्तादि
ताङ्गचूर्णिः । ॥२८६॥
करिष्यसि ?।' कालगतेऽपि गुरौ असहायेन गीतार्थेन चान्यत्र गन्तव्यं, स्यात्को दोपः १, अनधिकारिणोऽपि तस्य 'अणोसिए णंतकरिति णचा' ण उपितः गुरुकुलेहिं अनुपितः न भवस्यांतकरो भवति, वालुकवैद्यदृष्टान्तः, गुरुसमीपे तु स्खलि| तोऽपि पुनर्विसोध्यते, कया ?, मेरया वासे, 'ओभासमाणे दवियस्स'वृत्तं ॥५८१|| ओभासितं णाम रागद्वेषरहितत्वात् तीर्थकर एव भगवान् , ज्ञानधना हि माधव इतिकृत्वा, वित्तं ज्ञानमेव, ज्ञानदर्शनचारित्राणि वा, अथवा तं दविगवित्तं प्रकाशयति, वादी वा धम्मकथी वा विसुद्धचारित्रो वा तपस्वी वा, तद्यावदाचार्यसमीपे विद्यते ताव ण णिकसे बहिया, असावपि तावद्वशको गुरुमपि(मुप)जीवति, आचार्यवत् गुर्वणुज्ञातो णिकसेजा, ततो वा बहिता ण णिकसे, विषयकपायाभ्यां वा हीरमाणमात्मानं अव| भासते अनुशासतीत्यर्थः, मा एवं कुरु यावदित्यर्थः, निवार्यमाणं चात्मानमिच्छन्ति गुर्वादिभिः, आसुप्राज इति क्षिप्राज्ञः, क्षणलवमुहूर्त प्रति बुद्ध्यमानता, तधा 'किं भे कडं किञ्चमकिञ्च सेसं०' प्रमादं च गत्वा आसु प्रतिनिवर्तते किल, सप्रमादं वा तत्र स्वयं प्रमादनिवृत्तये इत्यपदिश्यते। सद्दाइ(णि)सोचा अदु भेरवाइ(णि)वृत्तं ।।५८५।। तद्यथा-वन्दनस्तुत्याशीर्वादनिमन्त्रणादीन तथोपसेवनादीनि, येनादिग्रहणं करोति तेन ज्ञायते यथैतानि स्तुत्यादीनि शब्दजातानीह संतीति, भयं कुर्वन्तीति भैवाणि, तद्यथा-खरफरुमणिठुरभैरवादीनि सदाणि, सोचा वाक्यशेपादिति ज्ञाप्यंते, वाशब्दादभैरवान् , अथवा अभैरवाणि, अनाश्रयो नाम अनाश्रवः तेषु भवेत् , अथवा आश्रय इति स्थानं रागद्वेपाश्रय इत्यर्थः, अनुभूतेषु वा, एवं जाव फरुमाणि फुप्सित्ता अदु भेरवाणि अपि फासरूवरसगंधेहि, एते इंदियपमाददोपा इहैव, निद्राप्रमादनिवृत्तये तु णिदं च भिक्खू न पमादकज्जा (पमाय कुजा) दिवमतो ण णिहायति, रतिपि दोणि जामे जिणकप्पी, एकान्तं वितण्हणिदो, सरीरधारणार्थ स्वपिति, निद्रा हि परमं
eadliTASHTRHPENINDIARRANTIBITSARITAMINIMOMENSITICIPATHARE
॥२८६॥
