________________
बन्धोप
चारादि
पीसूत्रकअचूर्णिः २५९॥
अवमराम इत्यर्थः, संववहारबंधेणावि ण बज्झामो, किं पुण णिच्छयतो, उपचारमात्रं तु तद्यथा 'पद्धा मुक्ताश्च कथ्यन्ते, मुष्टिग्रन्थिकचोतकाः । न चान्ये द्रव्यतः संति, मुष्टिग्रन्थिकपोतकाः॥१॥ ते हि वातूलिकाः शाक्यादयः आत्मानमेव नेच्छंति, किं पुनम्तद्वधं इति, अणागतेत्ति कालग्रहणात् अनागतेऽपि काले न बध्यन्ते, चग्रहणाचातिकान्तवर्तमानयोः, अथवा विसक्कित्ति क्षणलवमुहूर्तअहोरत्तपक्षमासर्वयनसंवत्सरादिलक्षणे काले सर्वत्र कर्मबन्धादवशक्नुमः, लवः कालः, वर्तमानादवसक्कामो, एवमनागतादपि, एतदर्शनः मिच्छत्तकिरियामाहंसु-आख्यातवंतः, के ते?, अकिरियओ आता जेसिं ते इमे अकिरियाता, ते नापि कारकमिच्छंति नापि करणानि, येषामपि करणानि कित्तीणि आत्माकर्ता, तेऽपि अक्रियावादिनः, उक्तं हि-'कः कंटकानां प्रकारोति तैक्ष्ण्यं, विचित्रभावं मृगपक्षिणां वा । स्वभावतः सर्वमिदं प्रवृत्तं, न कामचारात् स्ववशो हि लोकः ॥१॥ तेसामुत्तरं-गंता च नास्ति कश्चिद् गतयः पड़ बुद्धशासनप्रोक्ताः । गम्यत इति:च गतिः स्यात् श्रुतिः कथं शोभना बही? ॥१॥ क्रिया कर्म कृतं न वास्ति, असति कारके कुतः कर्म ?' कथं च पड् गतयः, अंतराभावे वा, यथाऽस्माकं 'विग्रहगतौ कर्मयोगः' एवं तेषामपि अन्तराभावः, एवं ते पुट्ठा वा अपुट्ठा वा सम्मिस्सभावं अवते, अबंधानि च कर्माणि पण्णवंति, एवं जातकशतान्युपदिशंति बुदस्य, तानि शून्यत्वे न युज्यंते, तथा-'मातापितरौ हत्वा बुद्धशरीरे च रुधिरमुत्याद्य । अर्हद्वधं च कृत्वा स्तूपं मिचा च पञ्चैते ॥१॥ आविहिं नरकं याति एतच्च न युजते, जातिजरामरणानि च न स्युः, उत्तमाधममध्यमत्वं न स्यात् , | मनुप्यतिर्यग्योनीनां स्वयमेव काविपाको, जीवस्य कत्तृत्व कर्माबद्धं च कथयंति, चौरादीनां च कर्मणामिहैव विपाकं दृष्ट्वा सामान्यतोदृष्टेनानुमीयते कृतकर्ताऽयमात्मा, येनास्य गर्भगतस्यैव व्याधयः प्रादुर्भवन्ति मृत्युश्च, तथा च सामान्यतोदृष्टेनानु
||२५९॥
