________________
श्रीसूत्रकृ चूर्णिः
४ उद्देशः
॥१२०॥
कचित्रेतायां द्वापरे च तप एव धनं तपोधनं, तप्तं तपोधनं यैः त इमे तत्ततवोधणा, पंचाग्नितापादि लोइयाणं ते ते महापुरिसा, आस्माकं तु यदा सामन्नं प्रतिपन्नाः तदा महापुरिसा, 'भोच्चा सीतोदकं सिद्धा' सीतोदगं णाम अपरिणतं, तेण सोयं आयरंता हाणपाणहत्थादीणि अभिक्खणं सोएंता तथाऽन्तर्जले वसंतः सिद्धिं प्राप्ताः सिद्धाः, एवं परंपरश्रुतिं श्रुत्वा अस्नानादिपरीषहजिताः 'तत्थ मंदे विसीदति' तत्रेति तस्मिन्नस्नातकव्रते फासुगोदयपाणे वत्ति, तत्थि मे 'अभुंजिया णमी वेदेही एमाउत्ते य भुंजिया । बाहुए उदयं भोच्चा तहा नारायणे रिसी || २२५|| आसिले देविले चेव, दीवायणमहारिसी । पारासरा दगं भोच्चा, वाणि हरिताणि ॥ २२६ ॥ ' 'एते पुत्रिं महापुरिसा ||२२७|| प्रधानाः पुरिपाः महापुरषाः आहिता-आख्याता, 'इह संमत'त्ति इहापि ते इसि भासितेसु पढिजंति, णमी ताव णमिपव्वज्जाए सेसा सच्चे अण्णे इसिभासितेसु, असिले देविले चैवत्ति
लोमे गतं, इतरथा हि देवल आसिल इति वक्तव्यं, एतेसिं पत्तेययुद्धाणं वणवासे चैव वसंताणं वीयाणि हरिताणि य भुंजं - ताणं ज्ञानान्युत्पन्नानि, यथा भरतस्य आदंसगिहे णाणमुप्पण्णं, तं तु तस्स भावलिंगं पडिवण्णस्स खीणचउकम्मस्स गिहवा से उप्पण्णमिति, ते तु कुतित्था ण जाणंति कस्मिन् वर्त्तमानस्य ज्ञानमुत्पाद्यते कतरेण वा संघतणेण सिज्झति ?, अजानानास्तु ब्रुवते ० ते नमी आद्या महर्षयः भोच्चा सीतोदगं सिद्धाः, भोच्चेति भुंजाना एव, सीतोदगं कन्दमूलाणि वा, जोड़ें च समारंभंता, 'जहमेतमणुस्सुतं' ति भारहपुराणादिसु एवं एताहि कुसुतीउवसग्गेहिं उवसग्गजमाणे, ण केवलं सरीरा एव उवसग्गा, माणसा अपि उपसर्गा विद्यंते, यां श्रुतिं श्रुत्वा मनसा विनिपातमापद्यंते, कथं ?, उच्यते 'तत्थ मंदा विसीदंति' ।। २२८ ॥ तस्मि निति कुश्रुतिउपसर्गादये मंदा- अबुद्धयः विसीतंति - कासुएस णिजे छकाएस अ परिहरितव्वेसु, दिहंतो 'वाहच्छिण्णा व गद्दभा'
नम्यादयः
॥१२०॥
