________________
सोऽथाऽभापिष्ट रे दुष्टमते ! नेतद्धि सुन्दरम् । उपरोधेन ते पुत्र ! कार्यमेतद् मया परम् ॥४९६ ॥ चक्रे च म तथा तेन द्वितीयेऽति महीपतेः। पुरः पौरजनस्यापि तमचित्वा महीरुहम् ॥४९७ ॥ दुएबुद्धिरदोवादीद् गृहीतं केन तद्धनम् । सत्यमाख्याहि वृक्षेश ! विवादस्त्वयि तिष्ठते ॥ ४९८॥ (युग्मम् ) वटकोटरसंस्थोऽथ भद्रश्रेष्ठी शशंस सः । हहो ! सुबुद्धिनोपात्तं तद् द्रव्यमिति बुध्यताम् ॥४९९ ॥ तच्छूना विस्मिताः सर्वे सुबुद्धिं चादद् नृपः। अपराध्यसि भोस्तावद् निधानं मे समर्पय ॥ ५०० ॥ सोऽथ दव्यौ न तरवो जल्पन्तीह कदाचन । इयं हि कूटरचना दुश्वुद्धविभाव्यते ॥ ५०१॥ वटस्य कोटरादु वाणी यदसौ निर्गता ततः। मन्ये संकेतितोऽनेन प्रक्षिप्तोऽत्यत्र कश्चन ॥५०२ ॥ जगाद च तवाऽवश्यमर्पणीयं मया धनम् । महाराज ! परं किञ्चिद्विज्ञप्यमिह विद्यते ॥५०३॥ ततो विज्ञायेत्युक्तो राज्ञाचोचदसौ पुनः । जगृहे तद् मया द्रव्यं न नीतं हि गृहे परम् ॥५०४ ॥ तरुफोटरमध्येच प्रक्षिप्याऽई गतो गृहम् । अन्यस्मिन् दिवसे यावत्तदादातुमुपागतः ॥५०५॥ तावत्तत्राहिमद्राक्षं फटाटोपमयङ्करम् । देवताधिष्ठितमिदमिति चाऽचिन्तयं तदा ॥५.६॥ (युग्मम् ) तत्तं द्विरसन द्रव्यगोतारं देव ! हनम्यहम् । उपायेनेह केनापि यद्यनुज्ञा भवेतव ॥५०७॥ एवं कुर्विति राज्ञोक्ते स सयस्तरकोटरम् । तपणेः पूरयामास बहिश्व परितोऽस्य हि ॥५०८॥ १ काठः।
