________________
५०
चतुर्थ स्थूल ब्रह्मचर्य व्रत. रो धणी पासे जवानो होय ते दिवसें जरतार ने पोते सेवे, ने मनमां विचारे के, पोताना खामीने सेवतां शुं दूषण ? मारे तो परपुरुषनो त्याग बे. पण एम न विचारे के, आ दिवसें तो ए शोक्य नोजरतार .मारोतोा दिवस धणीपासे जवानोवारो नथी. तेम उतां पण बल करीने खामीने सेवे,तोतेस्त्रीने बीजोअतिचार लागे,
३त्रीजोअनंगक्रीडाअतिचार.एटले अनंगकहेता कंदर्प, तेने जागृत करवासारु आलिंगन, चुंवन, नख प्रमुख अथवा नेत्रना हाव, नाव, कटादादिक हास्य प्रमुख पछामिश्करी विगेरे पर स्त्री साथे करे. दिलमा एम विचारे के मेंतो सोश्मांदोरो परोववा नो लोग त्याग कस्यो बे. परस्पर एक शय्यामां सुश्ने नोग कर वानो मारे त्याग बीजानुं तो में व्रत लीधुं नथी पण ते, कामांध थवाथी एम न विचारे के, चेतना तो बन्नेमां वगडे एनाथी पण व्रत वेहेढुंज नांगेने, मन चले. तथा पोतानी स्त्री साथे चोराशी आसने करी काम जागृत करे. नोगविलास करे. तिथि प्रमाणे कामनिवासनी जग्यायें हाथनो स्पर्श करे. अंगमईनादि करीने काम प्रगट करे. अथवा परम अनिलाष थये थके, पोतानी स्त्री हाजर न होय तो न चालते कार्य हस्तकर्म करे, स्त्री पण कामव्याकुल थये थके पोताना अंगुगथी सुखवासीया प्रमुख करे, अथवा स्त्री स्त्री मदीने, अधिकरणथी गुह्य स्थाने संचारण करे, अनें पोतानी श्छा संतुष्ट करे, त्यारे पण तेने अतिचार ला गे, ते माटें श्रावकने ज्या त्यां कामसंज्ञा घटाडवानी चाहना क रवी जोएं. जेम लोजी माणस पोताना व्यापार धंधामा मग्न हो य एटलामा नूख लागे, तोपण सह्या करे. धंधाना वचमां नूख ने गणकारे नहीं. एम करतां पण ज्यारे नूखथी रह्यं न जाय,त्यारे त्यांथी उठी करीने उतावलें उतावलें रसोश्नी जग्यामां जे रसोइ हाजर होय, ते खा लिये, पण सुखादनीके कुखादनी कां पण
