________________
द्वितीय स्थूल मृषावाद विरमण व्रत. ३७ रणो . अहीं हास्यादि वात विनोदमां तथा कोइ निमित्तें क षायादिकने परिणम्यो, आत्मा मूढ चेतनामा रह्यो थको कांश बालपंपाल बोलाय. तेनी जयणा, तथा कोश् चाडीयो प्रमुख छ ष्ट मनुष्य, निष्कारण बहु दुःख देतो होय, को रीतें दुःख देतो रहे नहीं, त्यारे ते सापराधीने शिदा देवराववानेसारु कां डं वत्तुं बोलवू पडे; तेनो आगार जे. एटले संकल्प करीने विना प्रयोजन निरपराधे हास्यादि कारण विना निरपेद जूतुं न बोलु. वली पांच महोटां जूठमां पण स्वसंबंधी कन्यालीक, गवालीक, नू म्यालीकमां न चालतां जूठं बोलतुं पडे, तेनो आगार जे. एना पांच अतिचार . ते जाणवाने लखेडे. । प्रथम सहसात्कार अतिचार बे. ते एके, कोश्ने एका एक
अण विचाऱ्या कहे, अयुक्त कलंक चढावे. जेमके, तुं चोर बे, व्य निचारी बे, जूगे बे, इत्यादि विना तपास कस्ये कहे, ते पहेलो अतिचार बे. श्रावकने तो साक्षात् कांश विरुवात जोश होय तो पण प्राणांत सुधी ते जाहेर न करवी. वली न कहे तो जू बोलवानो दोष लागे, त्यारे विचारे जे ए वात कवाथी महोटं पाप लागशे. एम विरुद्ध वातने जाहेर करतां कांश दोषादिक उपजे, अने तेथी श्रावकने अतिचार लागे. माटे ए विरुवात बे. तेथी पोतानी मे जाहेरमा आवशे पण पोतें कहे नहीं,
बीजो रहस्यनाषण अतिचार. ते एके, कोबे जण पोताना घरनी सुख दुःखनी वात करेले, ते जोश्ने तेमने कहे के, खब रदार रहेजो! तमे बन्ने मलीने राजधार विरुधनी वात करोगे पण तमे महोटो तमासो देखशो, आगल विचार करवो पडशे,माटेंश्रा ज पठी एवी वात न करशो, एवं कहीने ते बन्नेने पुःख उपजावे. वीजुं पण स्त्रीजननी, मित्रनी, पोताना मेलापीनी तथा बीजा पण कोश्नी बानी वात अथवा कांश एबनी वात, श्रापणे जाणीनेते वात
