________________
५
द्वितीय स्थूल मृषावाद विरमण व्रत.
३५
ने पोताने घेर जाय तो सारूं; माराथी जूठो कजी नहीं करे ! एवा जोरावरीनां वचन तेने संजलावे. दवे बापडो थापण मूकवावालो विचारे के, हवे हुं शुं करूं ! अरे हुं क्यां ! ने क्यां या सहु लोक !!! ब धाए एनी मरजी प्रमाणे बोलेवे . हुं एकलो परदेशी माटे एनाथी पहो ची शकीश नहीं. एम विचारी ते बोलो य रहे. एवी दुर्बुद्धि करी
पोतें साचो था, ने आगला साचाने जूगे ठेरावे; अने पारको माल हजम करी जाय. ए थापण उलवी राखवानुं महा पाप बे.
लोकमां कदापि पापना उदयथी कोइ दिवस वेचतां, के कोइ ठेका मूकता जाहेरथाय तो राजा तरफथी महोटो दंग पडे, लोको मां अपयश याय, प्रतीति वधे, साख जाय, अने परजवे, कूडां कलंक चढे, दुर्गतिमांपडे, द्रारिद्रभाव कदी पण न मटे, जिनेश्वर जाषित धर्म पण उदय न श्रावे. ए माटे व्रती श्रावक होय, ते पर 'नी थापण अथवा हरको अनामत वस्तु कोइ मूकी जाय, ते सर्वथा dलवे नहीं. शास्त्रमां तो कोश्नी अनामत चीज राखवीज नहिं. एवी बे, ते तां कदापि मूलजांगे दाक्षिण संबंधी जोगजोगें रा
खवी पडे तो जाइबंधनी के कोइ बीजानी सादी लखावीने तथा तोल, मुल्य करावीने राखवी. कदापि घणा दिवस ते चीज आपणे घेर रहे, तो तेने उंढी वधती न कहेवाय. अथवा आपण चेतना पण बगडे नहीं. कदाचित् पोताना मरण पढी पुत्रादिकनी पण बुद्धि बगडे नहीं. ते माटे लखत साक्षी करावीने खत करीने राखे के तेथी तेने पाठी आपवानी जरूर पडे, अने मनमां बीक रहे. धणी मागे त्यारें खुशी थइने थापण मूकेली चीज हो य ते पाढी पे. एमां सहु वातनांबिद्रो जाणी लेवां. कपट व्रत्ति, विश्वासघात, ए सहु व्रती श्रावकें थापण मोसो न करवो.
५ पांचमो मृषवाद जूठी साक्षी. ए व्रती श्रावक होय, ते क दी न पूरे. तेनो विस्तार लखीएं ढैयें. कूडी साझी तेने कही एं के,
