________________
द्वितीय स्थूल मृषावाद विरमण बत. ३३ जानीज होय तो कहे के,आतो अमुक धणीनी जग्या के ए पण महोटो मृषावाद जे. प्रथम तो व्रती श्रावकने जमीनना कजी यानी वातमां पडवुज नहीं. केम के, जमीननो कजी महोटा उत्पात आरंजनी खाण बे. तोपण कदापि आपणो तेनाथी कांश संबंध मे, ने तेथी ए वातमां पड्या विना बुटको न थतो होय तो जेवू होय तेवु यथार्थ कहीएं. पण जू कहीएं नहीं. पेहेलांश्रीज एकांतमां आपणा मलतीया संबंधीने समजावीएं के, नाइ! ए वा तमा हुं नहीं बोर्बु, माटे मने ए वातमां वच्चें नाखशो नहीं. एवी रीतें करतां पण कोइपंच मलीने आपणी पर ए कजीयाना उरावनी वात नाखे, तो ते वखतें चतुराश्थी पदेलां तो नज बोले; अने ए q कहेके, माराथी तो बीजा महोटा महोटा पंच बे. ते पंच मली जे ठराव करशे ते खरो.वली बीजा पण माह्याघणाले. इत्यादिकवि नय वचन कही गनो मानो बेसे,पोतानाव्रतनो जय राखे अनेकदा चित् ए वातनो ठराव करवा बधा मली तेने बहुज आग्रह करे त्यारें कहे के, मने वारे वारें शुं कहोडो ? हुं तो ए जमीननी वातमां पूरो माहितगार पण. नथी, एवं कहे, पण नूमिसंबंधी जूलु कदापि न बोले. एमां घर, हवेती, बाग, बगीचा विगेरे सर्व जमीन संबंधी नी वात आवी गश्. कोश् एमानुं कां खरीदतुं होय, त्यारें ते सारु के नगलंबे. ते न कहे. धन धान्यादिक परिग्रहनो मृषा वाद पण एमांज आवी गयो. ए त्रीजुं जूतुं नूम्यालिक डे. तेनो व्रती श्रावक होय, तेणे त्याग करवो.
४ चोथो थापण मोसो,व्रतधारी श्रावकें न करवो.जे कोअना मत अव्य, नूषणादिक वस्तु, जलो गृहस्थ जाणी सादी राख्या वि ना मूकी गयो होय, ते केटलाएक दिवस वीत्या पली ते धणी मा गवाने श्रावशे त्यारें हुं नहीं श्रापुं. एवो कांश बुद्धिप्रपंच करी तेने पंचमां जूगे ठेरावीश! ए ज्यारेंमागशे त्यारेंडं एवं कहीश के, अ
