________________
१७४ दर्शननातिचार स्वरूपं. जे श्रमे विधिपूर्वक धर्मकरणी करीयें बैयें, पण कांश फल नजरमां श्रावतुं नथी. कोण जाणे केवं फल पामगुं? पण एम न विचारे जे, धर्म तो आजन्ममां पाम्या बैये, अने हमणां करीयें यें तेनुं फल तो निश्चे आगल पामगुं.पण एतो पूर्वजन्मने विषे मिथ्यात्वा दि चारनी प्रवलताथी जे चीकणां कर्म बांध्यां तेनो अहीं उदय श्रयो , ते पोताना विपाक मात्र जोश्ने जेने धर्ममां निश्चल बुद्धिजे, तेनां कर्म तरत नाश पामशे, जे कारण माटे धर्मक रणी करतां पाप नदय थाय. ते प्रायें निकांचितरसियां कर्म उद य आवे, अने बंध, स्पष्ट, निधत्त रसीयां कर्म ते धर्मना परिणा मथी विफलोदय थर जाय, एवं न विचारे. एम फुःखनी आतुर तामां नूले, ते पण अतिचार . तथा साधु साधवीनां मलमली न वस्त्र तथा शरिरादिक जोश्ने मनमां गंडा करे, सूग आणे, जे ए सर्वकरणी तो सारी पण ए गलीच रहे, ते बूलं करे . जो ते अचित्त फासु परिमित जलथी स्नानादिक करीने शुकर देतो घणुं सारं: एवो विकल्प करे, पण एम न विचारे के ए पु जल, सर्व एक सरखांजने. सारं नगरुं को नथी. जे कारण मा टे शुचि ते अशुचि थाय,अने जे अशुचि होय ते शुचि थाय. सम य समय अशुचि पुजलमां शुचि पुजल आवे, अने शुचि पुजल मां अशुचि जाय. जे शरीरने पवित्र करवाने विविध प्रकार करें ने, ते शरीर तो केवल अशुचिथी नखुले; तो तुं क्यहां सुधी एने पवित्र करीश ? वली आ शरीर, पवित्र करवाथी कांजीव पवित्र नहीं थशे, जीव तो सर्व पुजलनी बांबना मटवाथी पवित्र थशे. जो अहीयां फांसु अचित जलथी पवित्रता करे, तो पण ते पुन लरंगी थयो; अने ज्यारे जीव पुजलरंगी थयो, त्यारें आ जीवनी अनादिनी मूल मटी नहीं. एने तो पहेलोज दिवसठे. सर्व धर्म नुं मूल तो ए. के जेम जेम पुजल वासना उतरे, तेम तेम धर्म
