________________
दर्शना तिचार स्वरूपं,
१७३
"
अथवा जेने मंदक्षयोपशमबे, पण मिथ्यात्वना बहुप्रदेशोदय नथी. सम कितनुं स्थान उंचुं बे, ते पण गंजिरनाव सांजलतां बुद्धिमांतो एका एक आवे नहीं. पण ते समकेती एम विचारे जे ए वात, मारी बुद्धिमां नयी यावती; ते मारा आत्मदोषथी मने यावरणो दय घांबे; पण ए वात साचीबे; कारण के जे माटे ए सर्वजिन जाषित बे ने श्री जिनेश्वरजी तो असत्यभाषी नथी. श्रसत्य जाषणमात्रणे दोष जे राग, द्वेष, अने अज्ञान, ते तो जेमना नाशपायाने ते दोषना सहचारी जे हास्य जयादिक ते पण जेमना नाश पाम्याबे, तो तेवा वीतराग परमेश्वर कोण कारणे जू तुं बोले ? विना उद्देश कोइ कार्य प्रवर्त्ति बेज नहीं अने वीतराग कृतकृत्यने तो कोइ कार्यनो उद्देश रह्यो नथी, ए माटे जे केवलि जाषित बे, ते सर्व सत्यजबे एमां कां संदेह नथी. एवी निश्चल बुद्धि यश, तेने सम कितनी निर्मलता वधती जाय. अने जेने एवी निश्चल बुद्धि न होय, तेने अतिचारना सबबथी समकि त, मलीन थर जाय. ते प्रथमा तिचार.
2 वीज आकांक्षा तिचार. ते जे दान, शील, तप प्रमुख ध र्मकरणी करीने पुण्यरूपी फलनी इछा राखे, अति आतुरता क रे, अथवा आकांक्षा ते परमतानिलाष श्रन्यदर्शनीना धर्मनो उन्नतिभाव देखी, ते धर्मनी इछा राखे जे, या पण धर्म सारोबे, श्राचरवा लायकडे, जू जूर्ज !! एमां पण केवा केवा प्राणी बे ? औदार्य, धैर्य, गांभीर्य, पूर्णजक्ति, परोपकार, अने निस्पृहता के वी धारण करे बे ? एवा धर्मने केम निंदीएं ? एवो विकल्प, ते बीजो आकांक्षा तिचार.
३ त्री जो वितिगिठा तिचार. ते धर्म करणीना फलनो संदेह धरे. अहींयां पोतानां पूर्वकृत पापना उदयश्री कोइ उदयिक दुःख पामे, त्यारें शिथिल परिणामना योगयी श्रशुद्ध विकल्प उठे,
