________________
१७८
श्री जैनहितोपदेश भाग २ जो.
केमके ते विचारशील अने विवेकवंत होवाथी सफळ प्रवृत्तिने करनारा होय छे. ते कंइपण वगर विचायु नहि बनी शके एवं असाध्य कार्य सहसा आरंभताज नथी. जे कार्य सुखे साधी शकाय एवं मालम पडे तेनोज ते विवेकथी आदर करछे. सहसाकारी बहुधा असाध्य कार्य करवा मंडी जाय छे अने तेमां निष्फळ नीवडवाथी ते पश्चातापनो भागी थाय छे तेथी ते धर्मरत्नने लायक ठरतो नथी.
१६ विशेषज्ञ पुरुष वस्तुओना गुण दोषने पक्षपात रहितपणे पिछांनी शके छे तेथी प्रायः तेवा माणसज उत्तम धर्मना अधिकारी कह्या छे. जे अज्ञानतावडे हिताहित, कृत्याकृत्य, धर्माधर्म, भक्ष्याभक्ष्य, पेयापेय के गुणदोष संबंधी विलकुल अज्ञात छे ते धर्मने अयोग्यज छे. केमके जे पोतानुं हित शुं छे तेटलं समजता पण नथी ते शी रीते स्वहित साधी शकशे ? अने स्वहित साधवाने पण असमर्थ होबाथी परहितनुं तो कहेज शु? तेथी पशुना जेवा अज्ञान अने अविवेकी जनो धर्मने माटे अयोग्य छे.
१७ परिपक बुद्धिवाला अर्थात् सद्विवेकादिक गुण संपन्न एवा वृद्ध पुरुपो पापाचारमा प्रति करताज नथी. एम होवाथी तेवा -
द्धने अनुसरीने चालनार पण पापाचारथी दुरज रहे छे केमके जी'वोने सोवत प्रमाणे गुण आवे छे. कहेवत छे के 'जेवी सोवत तेवी तेवी असर.' तेवा शिष्ट पुरुषोने अनुसार चालनार धर्मरत्नने योग्य
