________________
श्री जैनहितोपदेशे भाग २ जो. १२५ । चरित्रवाळाने मुख्यताए सुमतिनो अने माठां आचरणवाळाने मुख्य-- ताए कुमतिनोज संग होय एम मनाय छे तेथी तेमनो अरसपरस प्र.
संगवशात् संवाद थयान करे छे, तेनी जीज्ञासु भाइ व्हेनोने कंइक __ झांखी आपवानी बुद्धिथी व क्षयोपशमानुसारे आ उल्लेख घडयो
छे. वीतराग प्रभुनां पवित्र वचनानुसारे विवेकयुक्त वर्तन करनार सत्चारित्रपात्र पुरुष जगत्मां एक महाराजाथी पण अधिक पूजायमनाय छे, तेथी तेवा चारित्रवंतने सत् (साचा) चारित्रराज कहेवामां कंइपण वाघ आवतो नथी. पण जेओ वीतराग वचनथी विरुद्ध वतेन चलावीने दंभ वृत्तिथी स्वदोष गोपववा माटे लोकमां पजावामनावा मोटे तथा स्वगौरव वधारवा माटे अहोनिश मथन करी जगतमा चारित्रवंत कहेवडाववानो दावो राखे छे तेओ तो केवळ नामनाज महाराजा कहेवाय छे. एवा दंभी चारित्रराजने होळीचा राजा इलोजीनीज उपमा घटी शके छे. आवी हलकी पायरीए पोतानी कुटिलताथी उतरवा करतां सरलताथी सत् चारित्रराजना सेवक थइ रहेवामांज खरी मजा छे. केमके 'सिद्धिः स्याद् रुजुभूतस्य' एवां आगम वचनथी सर्व दंभ रहित-रुजु-सरल पुरुषनीज सिद्धि थाय छे. आवी सिद्धांतनी वातने खास लक्षमा राखीने जगत् प्रसिद्ध ख स्वामी चारित्रराजनी आगळ उपर विडंवना न थाय एवा पवित्र उद्देशथी मुमति, चारित्रराजने संबोधन करे छे.
सुमति-स्वामीनाथ! हुं आपने लज्जायी कई हितकारी वात--
