________________
श्री जैनहितोपदेश भाग-२,जो. १२१ - . सत्य पुरुषार्थवंत साधुन छिद्र रहित. प्रवहणनी पेरे आ संसार समुद्रने सुखे तरी जइ स्व परनो उद्धार करी शके छे. पुरुषार्थहीन तो पथ्थरनी पेरे स्वपरने डूवावेज छ. . . . . . . - कोइपण मोक्षार्थीए पूर्वोक्तं पुरुषार्थवंत पुरुषोनोज आश्रय करवों योग्य छे. केमके तेथी एवो पुरुषार्थ पामवो सुलभ थइ पडेछे.
पुरुषार्थवंत पुरुपनी वृत्ति सिंहनी जेवी अने पुरुषार्थहीननी वृत्ति श्वाननी जेवीज होय छे. पहेलानी वृत्ति उंची अने वीजानी केवळ. नीची होय छे. . . .
पुरुषार्थवंत गमे तेवी विवम स्थितिमा पण सिंहनी जेम स्व इष्ट कार्य साये छे पग पुरुषार्थहीन तेम कदापि करी शकतोज नथी. सिंहने कोइर बाग म.यु होय तो ते तेनुं उत्सत्ति स्थान शोधीने तेनेज मारेछ. परंतु वे न तो तेने मारवामां आवेला पायाग विगेरेनेज काटवा (करडवा)जाय छे..
एवी रीत कंपण दुःख उत्तन थतां पुरुषार्थवंत तेनु खरं कारण तपसीने ते कारणनेन दूर करे छे त्यारे पुरुषार्थहीन-कायर माणत तो तेनी कंइपण आगळ पाछळ तपास-नहि करतां ते दुःख उपरज रोप करे.,..अने.. एम करवाथी कंइ मुख तो. मळतुं नथी पण उलटुं दुःखज वृद्धि पामे छे.
