________________
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. सानलीने ते चंद्राजा अंतरंग चमत्कार पामी, सतीना गुण जाणी, हर्ष पामी तेने आदरतो हवो.
पडी ते रतिसुंदरी साथें विषय सुख नोगवतो धर्मराज्य पालतो हवो. अथकाव्यं ॥ प्रवर्तिनीनां वचनं दधानया, श्रीजैनधर्मे किल सावधानया॥ अपालि यत्नाइतिसुंदरिस्त्रिया, सबील धर्मों निकलंकया तया ॥ १ ॥ त्यारपनी ते रतिसुंदरी, प्रवर्तिनी जे साध्वी तेहनां वचन हृदयमां धरती हवी. एक श्रीजैनधर्म मध्ये सावधान पणें रहेती शुरूव्रत पाली, आत्मा ने निर्मल करती हवी. एटले साधुयें ए रतिसुंदरीनो अधिकार कह्यो॥१॥
हवे बीजी बुद्धिसुंदरी तेनो अधिकार कहे जे. ते प्रधाननी पुत्रीने पर गवा माटे बीजा घणा राजादिकें प्रार्थना कीधी, पण तेना पितायें तेने सुसीमा नगरीनेविषे सुकीर्ति राजाना प्रधानने परणावी. जेम तारामंमल नो अधिपति एवा पूर्ण चंऽनुं बिंब देखी कमलिनी नन्नास पामे बे, विकस्वर याय , तेम ते जरतारने पामीने बुझिसुंदरी हर्ष पामती हवी. एकदा समये राजा रयवाडीयें जातां प्रधानना घर आगलथी निकल्यो. तेटाणे तेणे निजमंदिरमा क्रीडा करती, लावण्यामृतनी वाव्य समान, मृगादीस मान एवी महारूपवंती बुद्धिसुंदरीने दीती. त्यारे ते राजा परनी परें त्यां थंनी रह्यो, रूपरसमय थयो, राजानुं मन त्यां लागुं, तन्मय थयो, अति कामातुर थयो, राजायें घेर ज पोतानी दासीने मोकली. ते दासीयें त्यां जश्ने कयुं. राजा तुऊने ले . पटराणी करशे, घणा राज्यनी तुं स्वामि नी यश. एवां कुशीत वचन दासीनां सांजली ते दासीने धक्का द अप मानी काढी. त्यार पनी कार्य करवाने समर्थ एवो निलऊ ते राजा वग र गुन्हे स्त्री सहित ते प्रधानने बंदीखाने नाखतो हवो. कांई एक अणु जेटलो वांक काढ्याविना कामातुर थइ दगो दीधो. तेवारें प्रजालोक तथा पोताना राज वर्गी नंबराव लोक, सर्व मलीने तेणें राजाने विनंति कीधी के, हे राजन् ! तमे एवो वगर गुन्हे अन्याय न करो. अन्याय करशो तो ए हनी स्त्री राखशो, पण प्रधाननें तो मूको. एवी पुकार उंचे स्वरे कीधी. ___ त्यारे राजाये कह्यु, तमे जामीन थाउलो ? ए पोतानी स्त्री मुफने श्रा पशे तो हुँ मूकुं. तेवारे प्रजा लोक सहु राजानो अन्याय नाव एटले कामा तुरता जाणी विचारीने पोताने घेर गया. त्यारपडी ते राजा, अंतःपुरमां