________________
4G
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो.
66
मुखें तमोने कहेवरायुं ने के, तमोये नवी परऐली एवी जे रूपवंती रतिसुंदर ले, तेने जो महारी साथै परंपरानी प्रीति राखो तो महारी पा से शीघ्र मोकलजो. एवं दूतना मुखयकी वचन सांजलीने ते चंद्रराजा ये अंतरंगने विषे तो रोप धारण करतो, पण बाह्य वृत्तियें कांइक हसीने कयुंके, हे दूत ! सऊन नूत जे पुरुष बे ते कोणने वहाला न होय ? ॥ यतः ॥ मित्ती परोवयारो, सुसीलया खवं पि यालवणं ॥ दरकीण व एय वाया, सुयाण गुणा निसग्गेण ॥ १ ॥ " ताहरा राजायें ए युक्ति बात कही, कारण संत होय ते सऊनपणाथकी चले नही. बीजुं कार्य होय ते मने कहे, जे माटे यापवा योग्य वस्तु होय ते यापीयें, अने लेवा योग्य वस्तु होय ते लीजीयें; पण नारी मोकलवी योग्य कहेवाय न हि ने उत्तम परस्त्री जेवी पण योग्य नथी. महें सिंह राजानो स्नेह तो वचननी प्रतिपत्तिथी जाएयो. बाह्य गौरखें एवं पांमित्य देखाडवुं ते श्या कामनुं ? ॥ यतः ॥ वज्रंति मुस्कविहंगा, नेह विशेष बन्नदाणेण ॥ नेया ए बंधणं पुण, नन्नं सप्नाव नलियाई ॥ १ ॥ वायासहस्समश्या, सिले हनिनाइयं सय सदस्सं ॥ सप्नावो पुए सक्कु, कणरस कोडी विसेसे ॥२॥
तेवारें ते दूत उत्सुकताथी बोल्यो, हे राजन! तमे तमारी स्त्री आपो ! जो ते राजानुं वचन लोपशो तो जेम रोषवंत हाथी मर्यादा स्थंनथी तूटे, ने पी कोइने हाथ न यावे तेम ते राजा जो रूठो तो पढी तेने मना ववो मुश्केल थशे. तेवारे चंदराजा रोषवंत थइ त्रिवली चडावी दूत प्रत्ये
बे, हे दूत ! जे पुरुष परस्त्रीलंपट बे, ते राजा नहि जाणवो पण ते ने लंपटी श्वान कहियें. जेहनी मातायें यौवनांध पणें कुशीन सेव्युं होय, तेहना पुत्र एवा कुपुत्र कुशीलीया उपजे रे दूत ! तुं नथी जाणतो जे पो तानी स्त्री कोइ मोकलतो हशे ? सर्प जीवतां कोइ सर्पना माथानी मणी लइ शके ? तेवारे फरी दूत कहे बे, हे राजन् ! पुत्र तथा चाकर हातां पण जो धन ने राज्य, रहेतुं होय तो ते राखीयें, तथा धन, राज्य
स्त्री देतां पण जो पोतानो आत्मा रहे तो तेने राखीयें, पण पोतानो जी व जाय तेटाणे नारीने राखी तेपण श्याकामनी ? एटले ते राजा एहवो ब लीयो बे. जे ताहरो जीव लइने पण ताहरी स्त्री जे. एम दूतें कयुं, त्या रें चंद राजायें दूतनें गलहो दइ जातना प्रहार करी काढघो. त्यारे ते