________________
५६
जैनकथा रत्नकोष जाग सातमो.
नी बेटी कहे . हे सखीच! ए सर्व साध्वी मांहे शिरोमणि एवी श्वेतांबरी साध्वी बे. बालपणाथी मांमी एणें शीयलव्रत निष्कपटपणें पाल्युं, तेथी मारा गुरुपण एने मान आपे बे. माटे एहने जे देखे ते नर धन्य, जे एह dahयें करी नमस्कार करे ते पण धन्य, एहनां मुखनी वाणी सांजले ते पण धन्य. एहनी यथाशक्तियें याहारादिकें नक्ति करे ते पण धन्य एहवं ऋद्धि सुंदरियें कयुं. ते सांजली ते बीजी सखी पण यानंद पामीने ते सा ध्वीने वांदती हवी. तेवारे ते साध्वीयें ते चारे कन्याउने साक्षात् दाख साकर समान मीठी एवी धर्मदेशना दीधी. ते या प्रमाणे:
रोहणाचल पर्वत समान एवो ए मनुष्यावतार पामीने निर्धननी पेते धर्मरत्न ग्रहवं. जे मनुष्यपणुं पामीने मृढ प्राणी विषयनी अभिलाषा कर शे, ते कल्पवृक्ष पामीने तेनी पासे मनोवांबित मागवाने बढ़ने एक को डी मागे ने. एवो मूर्ख जाणवो. तेमाटे हे श्राविका ! तमे समकित श्रं गिकार करी संयमने यादरो. जो मोह लक्ष्मी इवो तो चारित्र लइने मा सखमादिक उत्कृष्ट तप करो. जेणें करी जन्म जरा ने मरण जयथी निवर्त्तो. एहवा साध्वीना मुखरुपीया मृत कुंमथी प्रगट्यां जे वचनामृत ते पीने मोहरूपी विष बांकी ते सखीच विनयें करीने ते साधवी प्रत्ये विनंति करती हवी के, तमे तो संयमने त्र्यर्कतूलनी पेठे हलकुं जाणी य ह्युं वे, परंतु हे जगवति । श्रमने तो ए संयमनो नार ते मेरुथकी पण धिक जारवालो नासे बे. ते माटे गृहस्थावासें रह्यां थकां श्रावकना व्रत रूप योग्य धर्म जे माराथी पत्नी शके ते अमने यापो. तेवारे ते सा ध्वीयें तेमने विधिमार्गे सम्यक् धर्म थाप्यो. समकितनुं स्वरूप देखाड्धुं.
त्यारे ते चारे स्त्री समकित पामीने कड़े से के. हे गुरुणी? बीजा व्र त पालवा श्रम असमर्थ बीये. पण एक चोथं व्रत तमे कहं ते कयुं ? त्या साध्वीये युं, स्त्रीउये परपुरुष त्याग करवो ने पुरुष परस्त्री त्या
करवी. ते चोथुं व्रत सर्व व्रत मांहि अत्यंत उत्तम श्रेष्ठ बे, ते तमो या दरो. बीजां व्रत खंमयां होय ते कंचन कलशनी पेठे नांग्यां संधाय, पण ए चोधुं व्रत खंम होय ते मुक्ताफलनी परे जाग्युं न संधाय एवं बे. त्यार पी वली बीजा मोटका प्रारंभ पापहिंसादि पोते करियें नहि, अ