________________
५४
जैनकथा रत्नकोष नाग सातमो. जिनेश्वर तिंक वननेविषे काउसग मुज्ञयें रह्या हता तेमने ते वैतालिक देखतो हवो. ते प्रनु केवा , जेमनुं रूप निरुपम ,जेनी उपसमता गु णनी बराबरी अथवा मर्यादायें बीजो कोई आवी न पहोचे, जेमनुं तप प ण पुष्कर जे.एवा मुनिने ते वैतालिक नाव नक्तियें करी स्तवतो हवो ॥१०॥
हवे ते वैतालिकनी स्तवनानुं कवित काव्यरूपें कहेले. “कटिरसमामृतकुंभ तुंमनयनश्रीबंधुर ॥ वपुरे प्रगटितधर्मकर्मतरुनंजनसिंधुर ॥ नासुरविमल विशालनालविजितार्यममंमल ॥ कमलसुकोमलचरणरेणुपावितनूमंगल ॥ ब्रह्मेश्चंप्रमुखसर्वदेवमस्तकमुकुट ॥ जयजय जिने नुवनानिमतकामितपू
कामघट” ॥ १ ॥ अस्यार्थ:-हे प्रनो ! तमे समता अमृतनो कुंम बो,मु ख नयननी शोना अति सुंदर डो. अहो ! जेणें प्रगट कीधो जे धर्म ते कर्मरूप तदने जांजवाने, देदीप्यमान हस्तिसमान . तथा निर्मल विशाल ने नाल कपाल जेहनु, जीत्युं ने सूर्य मंगल जेणे, कमलनी पते सुकोमल वे चरण जेहनां, चरणना स्पर्शथी पवित्र की, जे नुमिमंमल जेणे, ब्रह्मा, इंश, चं, रु, प्रमुख जे देव तेहथी अधिका, अने ते सर्व देवोने विषे मुकुट समान एवा तमे बो. अहो जिनें! तमो जयवंता हो. तमे जगत् जनने वांबित कामित पूरवाने कामकुंनसमान बो. ॥ १ ॥
एम स्तवना करी जिनेश्वर नपरे बदु मान धरतो, जिनेश्वरनी नावना करतो ते वैतालिक घेर गयो. जोजन काले तेहने घरें तेहिज प्रनु अाहारने अर्थे अाव्या. ते प्रनुने देखी वैतालिक हर्षवंत थक्ष प्रचने वांदिने सरस मी आहारें प्रनुने प्रतिलानतो हवो. मनमां हर्ष पाम्यो, जे धन्य ने मु कने के, जेमाटे में आज प्रनुने प्रति लान्या. एम चिंतवतो हवो. ते समयें आकाशे देवनि वागी 'अहो दानमहोदानं' एहवा शब्द थया, बंदिज न बिरुदावलि बोलता हवा, नर अमर स्तुति करता हवा. एवो प्रत्यक्ष सुपात्र दाननो महिमा देखीने ते वैतालिक त्यां समकितधारी थातो हवो. अनुक्रमें ते सुपात्रदानें धन वावरी, गुनध्याने काल करी, प्रथम देवलोकें देवता थयो. त्यां देवांगनानी साथे घणा देवता संबंधी जोग नोगवी तिहां थी च्यवी ते जीव ताहरा नगरने विषे व्यवहारीयानो पुत्र, विनयंधर कुमर महा रूपवंत, पुण्यवंत थयो. ते सुपात्र दानना फलथी विनयवंत, यशवंत, कि र्तिवंत, सर्व कलायें कुशल एहवो थयो. दान ते पुण्यरूप वृदनुं सुबीज डे, दा