________________
მო
जैनकथा रत्नकोप नाग सातमो.
पनागमां प्रावेला कुसुमाकरनामा उद्यानने विषे गई. त्यारे ते शुक ते नी पासे हतो. ते उद्यानमां नरकपातने वारे, सिद्धिरूपवधूनो संगम क रावे, तृपावंत नेत्रने सुधारसनुं पान करावे, एवं जिनालय ते राजकन्यायें दीतुं. त्यारे घणा श्रानंदे की ते सुलोचना जिनप्रासादमध्ये गई. अने त्यां श्रीसीमंधरजीनी प्रतिमा जोई घणा हर्षजरें करी स्तुति करती हवी. ते एवी रीतें:- ॥ जगऊंतु निस्तारणे यानपात्रं, शमाराम विश्रामसंलीनचित्त म् ॥ नतानेकनाकेंश्पादारविन्दं स्तुवे स्वामिसीमंधरं देवदेवम् ॥ १ ॥ अर्थः- जगतमांदेला जे जीव तेमने तारवाने श्रर्थे जे जिहाजसमान, शां तिरूप जे उद्यान तेमां विश्रांति जेवाने वास्ते सारीरीतें लीन थयुं बेचि त जेमनुं, ने अनेक देवतायें नम्या वे पादारविंद जेमना एवा श्रीसी मंधर भगवानने हुं स्तनुं बुं ॥ १ ॥
एवी स्तुति राज्यकन्यायें करया पढी ते शुकपकीपण ते शोभायमान जिन बिंबने जोई मनमां चिंतवतो हवो के, जे मारा जन्मनो मने ध यो लान थयो. जे मारो जन्म कृतार्थ थयो. ग्रहो ! आज मारुं पुण्य जागृत थयुं. जेमाटे जिननायकनुं दर्शन थयुं. या जिनबिंब में पूर्वकालने विषे कोइ पण स्थलने विषे जोयुं बे. एवो ऊहापोह ते मनमां करेले, टलामां तेने जातिस्मरण ज्ञान उपन्युं ते एवी रीतें:-जे हुं पूर्वजवने वि पे साधु हतो. त्या अनेक शास्त्रमा पठन पाठनमां हुं सावधान हतो, पुस्तक रूप उपधीनो संग्रह करवाने तत्पर हतो, पण संयमनिर्वाहक कि याने विषे में पोतानो खादर शिथिल करचो. तेथी मारे व्रतविराधना थई.
ए
माया करी तेथीढुं कयोनीमां उपन्यो. पण पूर्वजवना श्रन्यासें करी मने या शुकनवमां पण ज्ञान उपन्युं तथापि मने धिक्कार बे! जे माटे, ज्ञानरूपी दीपक हाथमां बतां हुं अज्ञानरूपी अंधकारें करी यांधलो थ यो अने चारित्राचरणथी स्खलन पामतो थको जवरूपी गर्तामां पड्यो. तो पण याज त्रिजगतना स्वामी एवा श्रीसीमंधर स्वामीने या तिर्यग्
वम पल में जोया. तेथी मने घणुं पुण्य प्राप्त ययुं. माटे हुं प्राजथी जिन बिंबनुं दर्शन कस्यावगर खाहार पाणी न जेनं. एवो ते शुकपक्षीयें मन मां निश्चय करो. एवा अवसरने विषे सुलोचना पण जिनबिंबने नमस्का रकरी, कें करी विभूषित एवा पंजरने हाथमां जेई, पोताना वासने