________________
पृथ्वीचं अने गुणसागरनुं चरित्र. महाविदेह देत्रमा महेंपुर नामें पत्तन हतुं. ते पत्तनमां नरविक्रम नामें राजा घणा कालसूधी राज्य करतां थकां तेणे पोताना शत्रुने त्रास प माज्या हता. तथा ते राजा, पराक्रम त्रिविक्रम तुल्य हतुं. ते राजानी स्त्री लीलावतीनामें हती. तेना शीलनी लीला प्रशंसनीय हती. ते राजा राणीने एक पुत्री थई तेनुं नाम सुलोचना राख्युं. ते कमें करी, कामपा जनुं जाणिये कीडावनज होयनी ? एवी यौवन अवस्थाने पामी. एकदा ते सुलोचना पोताना पिताना नत्संगें बेठी जे. एटलामां को आवीने रा जाने एक शुक नेटणुं प्राप्यो. ते शुक सुंदर थाकारवालो अने विचित्र ए वी अनेक नाषा बोलवामां चतुर एवो हतो. कौतुकरूपी रसेंकरी खेंचाय ला राजायें तेने हाथनपर लीधो. अने तेने बोलाववा लाग्यो. त्यारे ते शुक ज़मणो पग उंचो करीने हर्षेकरी एक श्लोक बोलतो हवो. ते था प्रमाणे:- ॥ त्वदारितारितरुणीश्वसितानिलेन, संमूर्छितोर्मिषु महोदधिषु दि तीश ॥ अंतर्द्धनिरिपरस्परएंगपातात, घातारवैर्मुररिपोरपयाति निा ॥१॥ अर्थः-हे राजन् ! तें मारेला शत्रुनी जे स्त्रियो तेना श्वासवायुयें करी स मुना कल्लोल डलवा लाग्या. त्यारे ते मांहे आम तेम नमनारा जे पर्व तो तेमना परस्पर आघातें करी शिखरो पडीजवाथी जे कडकडाट शब्द थयो तेणे करी मुररिपु जे विष्णु तेनी निश उडी गइ ॥१॥
एवं वचन शुकना मुखथी सांजलीने राजा घणुं रीज्यो, तेणें पोताना अंगलग्न आनरण अने घणुं इव्य जे पुरुष ते गुकने लाव्यो हतो ते पुरुष ने बाप्यां. पनी राजायें ते शुक पदी पोतानी कन्या सुलोचनाने आप्यो. तेणे पण हर्षित थईने पोताना यावास स्थानने विषे जई सुवर्णमय पां जरामां ते पंखीने राख्यो. अने दाडम, शख, चारोली, अंजीर, इत्यादि फल तेने खवराववा लागी. जेमां शर्करा नाखी , एवं मधुर पाणी तेने पीवराववा लागी. ते राजकन्या पेला शुकने क्यारे क्यारे पोताना खोला मां लेती हती. क्यारें क्योरें पांजरामां मूकती हती. क्यारें क्यारे तेने शु क्ति बोलावती हती. वली आसन, शयन, नोजन, पान, तथा राजस जाने विषे पण ते गुक पदीने पोताना यात्मानी पेठे वेगलो नही मूक ती हती. एवी रीतें ते राजकन्या ते पदी साथे कीडा करवाने लोलुपी थई.
एकदा ते राजकन्या सखीना परिवारने साथें लईने नगरना समी